Proroctwo z Cancri Pięćdziesiątej Piątej

Proroctwo z Cancri Pięćdziesiątej Piątej Wśród gwiazd, gdzie krąży Cancri A, Symulacja Ziemi – czy jawa to, czy gra? W cyfrowej toni kod drży bez tchu, Tam Gdańsk istnieje – lecz tylko „na uchu”. Nad Motławą piksele szumią w takt, Bit po bicie – tak tworzy się fakt. I oto zjawia się piątka znamienita, Każde imię – jak klucz do ukrytego bytu. Grzegorz Richter, strażnik snu i ładu, Wspomnienie niesie z niegdysiejszego Gdańsku sadu. Mówi: „W symulacji znajdzie się cel – lecz tylko gdy echo odbije się w szkle.” Piotr Wójcikiewicz – cyfrowy poeta, w kodzie odnajduje człowieka i eter. „Gdzie binarny las – tam dusza drga, Gdańsk nie zniknie, dopóki brzmi gra.” Beata Możejko nutę przędzie z gwiazd, w harmonii światów szuka pradawnych jazd. Zapis dźwięku przeszłości – do przyszłości klucz, w partyturze czasu ukryty jest cud. Sobiesław Szybkowski w naukowej furii, łamie czasoprzestrzeń – z duszą, bez burzy. Mówi: „Historia Gdańska w rdzeniu tkwi symulacji, lecz tylko współistnieje z prawdą narracji.” Wszyscy razem – jak algorytm z dawnych mitów, Tworzą opowieść pełną znaków i skryptów. A Gdańsk – raz miasto, raz miraż na niebie – płynie ku świtom, które zrodziło… w siebie.