Joe Chal: - Kto finansował Adolfa Hitlera i Nazizm w Niemczech?

Joe Chal: - Kto finansował Adolfa Hitlera i Nazizm w Niemczech? Gospodarka Obserwuj notkę 8 13.04.2018 BLOG W 1939 roku rozpoczęła się największą rzeź w historii świata. Reklama Aby podjąć kwestię odpowiedzialności za wojnę, najpierw trzeba odpowiedzieć na kluczowe pytanie: kto pomógł nazistom dojść do władzy? Kto wysłał ich w podróż do światowej katastrofy? Cała przedwojenna historia Niemiec pokazuje, że narzucanie "koniecznych" polityk było zarządzane przez powiązania finansowe w które, nie będzie przesady powiedzieć - pogrążył się cały świat. Kluczowymi strukturami, które określały powojenną strategię rozwoju zachodu, były Centralne instytucje finansowe Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych - Bank Anglii i System Rezerwy Federalnej (FRS) - a stowarzyszone organizacje finansowe i przemysłowe postanowiły, że celem jest ustanowienie absolutnej kontroli nad systemem finansowym Niemiec w celu kontrolowania procesów politycznych w Europie Środkowej. Reklama Wdrożenie tej strategii następowało etapami: 1. - od 1919 do 1924 r. - przygotowanie gruntu pod ogromne amerykańskie inwestycje finansowe w niemieckiej gospodarce; 2. - od 1924 do 1929 r. - ustanowienie kontroli nad systemem finansowym Niemiec i wsparcie finansowe dla narodowego socjalizmu; 3. - od 1929 do 1933 r. - prowokowanie i rozpętanie głębokiego kryzysu finansowego i gospodarczego oraz zapewnienie władzy nazistowskiej; Reklama 4. - od 1933 do 1939 r. - współpraca finansowa z rządem nazistowskim i wsparcie ekspansjonistycznej polityki zagranicznej, mające na celu przygotowanie i rozpętanie nowej wojny światowej. W pierwszym etapie główne dźwignie zapewniające penetrację kapitału amerykańskiego do Europy zaczęły się od długów wojennych i ściśle związanego problemu reparacji niemieckich. Po oficjalnym wejściu USA do pierwszej wojny światowej, dali sprzymierzeńcom (głównie Anglii i Francji) pożyczki na kwotę 8,8 miliarda dolarów. Łączna suma długów wojennych, w tym pożyczek udzielonych Stanom Zjednoczonym w latach 1919-1921, wyniosła ponad 11 miliardów dolarów. Aby rozwiązać ten problem, kraje dłużników próbowały narzucić ogromne ilości niezwykle trudnych warunków wypłaty odszkodowań kosztem Niemiec. Było to spowodowane ucieczką kapitału niemieckiego za granicę, a odmowa płacenia podatków doprowadziła do deficytu budżetu państwa, który mógł zostać pokryty jedynie masową produkcją niezabezpieczonych niemieckich marek DM. Rezultatem był upadek niemieckiej waluty - "wielka inflacja" z 1923 r., która wyniosła 578 (512%), kiedy dolar był w tym czasie wart 4,2 tryliona marek. Niemieccy przemysłowcy zaczęli jawnie sabotować wszystkie działania w zakresie spłaty zobowiązań reparacyjnych, co ostatecznie spowodowało słynny "kryzys Ruhry" - francusko-belgijską okupację Zagłębia Ruhry w styczniu 1923 r. Anglo-amerykańskie koła rządzące, aby przejąć inicjatywę w swoje ręce, czekały, aż Francja nie będzie w stanie rozwiązać problemu. Sekretarz stanu USA Hughes wskazał: "Należy czekać, aż Europa dojrzeje, aby zaakceptować amerykańską propozycję". Reklama Nowy projekt został opracowany wewnątrz "JP Morgan & Co." pod kierownictwem szefa Banku Anglii Montagu Normana. Rdzeniem jego pomysłów był reprezentant "Dresdner Bank" Hjalmar Schacht, który sformułował go w marcu 1922 r. Z inicjatywy Johna Fostera Dullesa (przyszłego Sekretarza Stanu w Gabinecie Prezydenta Eisenhowera) i radcy prawnego prezydenta W. Wilsona. na konferencji pokojowej w Paryżu. Dulles przekazał tę notatkę głównemu powiernikowi "JP Morgan & Co.", a następnie JP Morgan zarekomendował H. Schachta, M. Normana i ostatniego z władców Weimaru. W grudniu 1923 r. H. Schacht został szefem Reichsbanku i odegrał kluczową rolę w zbliżeniu angloamerykańskich i niemieckich środowisk finansowych. „Nie chciałbym się powtarzać, ale to zagadnienie jest opisane szerzej pod linkiem”: https://www.salon24.pl/u/joechal/855329,joe-chal-cudowna-odbudowa-niemiec-po-ii-wojnie-swiatowej Latem 1924 r. Na londyńskiej konferencji przyjęto projekt znany jako "plan Dawesa" (nazwany na cześć przewodniczącego komitetu ekspertów, który go stworzył - amerykańskiego bankiera i dyrektora jednego z banków grupy Morgan). . Wezwał do zmniejszenia o połowę odszkodowań i rozwiązania pytania o źródła ich pokrycia. Jednak głównym zadaniem było zapewnienie korzystnych warunków dla inwestycji amerykańskich, co było możliwe tylko dzięki stabilizacji niemieckiej marki DM. W tym celu dano Niemcom dużą pożyczkę w wysokości 200 milionów dolarów, z czego połowę wypłacił JP Morgan. Podczas gdy anglo-amerykańskie banki zyskały kontrolę nie tylko nad transferem niemieckich płatności, ale także nad budżetem, systemem obiegu monetarnego i w dużym stopniu systemem kredytowym kraju. Do sierpnia 1924 r. stare niemieckie marki zostały zastąpione przez nową walutę co ustabilizowało nieco sytuację finansową w Niemczech i jak napisał badacz GD Preparta, Republika Weimarska została przygotowana na "najbardziej malowniczą pomoc gospodarczą w historii po to tylko, aby nastąpiły najbardziej gorzkie żniwa w historii świata "," niepowstrzymana powódź amerykańskiej krwi wlała się w finansowe żyły Niemiec ". Reklama Roczne odszkodowania miały pokryć kwotę długu spłacanego przez sojuszników z utworzonego przez tzw. " Weimarskie błędne koło Absurdu". Złoto, którym Niemcy zapłacili w formie reparacji wojennych zostało sprzedane, (oddane w zastaw) i zniknęło w USA po czym zostało zwrócone Niemcom w formie planu "pomocy", które ponownie przekazano Anglii i Francji a oni zapłacili dług wojenny Stanom Zjednoczonym. Na złoto to następnie nałożono odsetki i ponownie wysłano do Niemiec. W końcu wszyscy w Niemczech żyli w długach i było jasne, że jeśli Wall Street wycofa swoje pożyczki, kraj będzie cierpiał z powodu całkowitego bankructwa. Po drugie, mimo że udzielono formalnego kredytu w celu zabezpieczenia płatności, faktycznie było to przywrócenie potencjału militarno-przemysłowego kraju. Faktem jest, że Niemcy otrzymywali zapłatę w akcjach spółek z tytułu pożyczek, aby kapitał amerykański zaczął aktywnie integrować się z niemiecką gospodarką. Łączna kwota inwestycji zagranicznych w przemyśle niemieckim w latach 1924-1929 wyniosła prawie 63 miliardy DM (30 miliardów stanowiły kredyty), a wypłaty odszkodowań 10 miliardów marek. 70% przychodów pochodziło od bankierów ze Stanów Zjednoczonych ale większość pochodziła z banków JP Morgan. W rezultacie w 1929 r. Niemiecki przemysł uplasował się na drugim miejscu w świecie, ale w dużej mierze znalazł się w rękach czołowych amerykańskich grup finansowo-przemysłowych. "Interessen-Gemeinschaft Farbenindustrie", główny dostawca niemieckiej machiny wojennej, sfinansował 45% kampanii wyborczej Hitlera w 1930 roku i był pod kontrolą Rockefellera "Standard oil". Morgan, za pośrednictwem "General Electric", kontrolował niemiecki przemysł radiowy i elektryczny za pośrednictwem AEG i Siemensa (do 1933 r., 30% udziałów AEG posiadał "General Electric") za pośrednictwem firmy Telecom ITT - 40% sieci telefonicznej w Niemczech. Reklama Ponadto posiadali 30% udziałów w firmie produkującej samoloty "Focke-Wulf". "General Motors", należący do rodziny DuPont, ustanowił kontrolę nad "Oplem". Henry Ford kontrolował 100% udziałów w firmie "Volkswagen". W 1926 r. z udziałem Rockefeller Bank "Dillon, Reed & Co.", drugiego co do wielkości monopolu przemysłowego w Niemczech po powstaniu "IG Farben" - koncernu metalurgicznego "Vereinigte Stahlwerke" (Steel Trust) Thyssen, Flick, Wolff, Feglera itp. . Współpraca amerykańska z niemieckim kompleksem wojskowo-przemysłowym była tak intensywna i wszechobecna, że w 1933 r. kluczowe sektory niemieckiego przemysłu i duże banki, takie jak Deutsche Bank, Dresdner Bank, Donat Bank itp. Znajdowały się pod kontrolą amerykańskiego kapitału finansowego. Siła polityczna, która miała odegrać kluczową rolę w planach anglo-amerykańskich, była przygotowywana jednocześnie wraz z finansowaniem partii nazistowskiej i osobiście A. Hitlera. Jak pisał były kanclerz Niemiec Brüning w swoich wspomnieniach, od 1923 r. Hitler otrzymał duże kwoty z zagranicy. Na jakie konto wpłynęły do dziś nie jest wiadome, ale jest pewne, że zostały zdeponowane w szwajcarskich i szwedzkich bankach. Wiadomo również, że w 1922 roku w Monachium odbyło się spotkanie A. Hitlera z wojskowym attache USA w Niemczech - kapitanem Trumanem Smithem - który sporządził szczegółowy raport dla swoich waszyngtońskich przełożonych (w biurze wywiadu wojskowego), w którym mówił bardzo pochlebnie o Hitlerze. To dzięki znajomym Smitha Hitler został po raz pierwszy przedstawiony Ernstowi Franzowi Sedgwickowi Hanfstaenglowi (Putzie), absolwentowi Uniwersytetu Harvarda, który odegrał ważną rolę w kształtowaniu A. Hitlera jako polityka, udzielił jemu znacznego wsparcia finansowego i zapoznał go z seniorami brytyjskimi gwarantując obopólną dobrą komunikację. Hitler był dobrze obeznanym w polityce, podczas gdy Niemcy wkraczały w dobrobyt, ale jego partia NSDAP pozostawała na obrzeżach życia publicznego. Sytuacja zmieniła się dramatycznie wraz z początkiem kryzysu. Od jesieni 1929 roku, po upadku amerykańskiej giełdy, uruchomiony został przez Rezerwę Federalną trzeci etap strategii anglo-amerykańskich kręgów finansowych. Rezerwa Federalna i JP Morgan postanowiły zaprzestać udzielania pożyczek na rzecz Niemiec, zainspirowane kryzysem bankowym i depresją gospodarczą w Europie Środkowej. We wrześniu 1931 r. Anglia porzuciła standardy przeliczeniowe na złoto, celowo niszcząc międzynarodowy system płatności i całkowicie odcinając się finansowo od Republiki Weimarskiej, ale cud finansowy wydarzył się w partii nazistowskiej we wrześniu 1930 roku, w wyniku dużych darowizn od: Thyssen, "I.G. Farben ", partia Kirdorfa otrzymała 6,4 miliona głosów i zajęła drugie miejsce w Reichstagu, po którym aktywowano hojne inwestycje zagraniczne. Głównym ogniwem łączącym największych niemieckich przemysłowców i zagranicznych finansistów stał się H. Schacht. W dniu 4 stycznia 1932 r. Odbyło się spotkanie największego angielskiego finansisty M. Normana, A. Hitlera i von Papena, który zawarł tajne porozumienie w sprawie finansowania NSDAP. W spotkaniu uczestniczyli również amerykańscy decydenci polityczni i bracia Dulles, o czym nie lubią wspominać ich biografowie. 14 stycznia 1933 r. Odbyło się spotkanie Hitlera, Schrodera, Papena i Keplera na którym program Hitlera został w pełni zatwierdzony. To tutaj ostatecznie rozwiązali kwestię przekazania władzy nazistom, a 30 stycznia Hitler został kanclerzem. Rozpoczęto wdrażanie czwartego etapu strategii. Stosunek anglo-amerykańskich kręgów rządzących do nowego rządu był bardzo przychylny. Gdy Hitler odmówił wypłaty odszkodowań, co oczywiście podważyło spłatę długów wojennych, ani Wielka Brytania, ani Francja nie stawiały żadnych roszczeń o płatności. Co więcej, po wizycie w Stanach Zjednoczonych w maju 1933 r. H. Schacht ponownie został mianowany szefem Reichsbanku, a po spotkaniu z prezydentem i największymi bankerami na Wall Street, Ameryka przyznała Niemcom nowe pożyczki na łączną kwotę 1 miliarda dolarów. W czerwcu, podczas podróży do Londynu i spotkaniu z M. Normanem, Schacht również starał się uzyskać pożyczkę od Anglii w wysokości 2 miliardów dolarów, a także zmniejszyć, a następnie wstrzymać spłaty starych pożyczek. W ten sposób naziści uzyskali to, czego nie mogli osiągnąć w poprzednim rządzie. Latem 1934 r. Wielka Brytania podpisała angielsko-niemiecką umowę o przeniesieniu, która stała się jednym z fundamentów brytyjskiej polityki wobec Trzeciej Rzeszy, a pod koniec lat 30. Niemcy stały się głównym partnerem handlowym Anglii. Schroeder Bank stał się głównym agentem Niemiec w Wielkiej Brytanii a w 1936 jego biuro w Nowym Jorku przyłączyło się aby mogło współpracować z Rockefellerem, tworząc bank inwestycyjny "Schroeder, Rockefeller & Co.", których magazyn "Times" nazwał "ekonomiczną osią propagandową" Berlin-Rzym ". Jak przyznał sam Hitler, wymyślił swój czteroletni plan na podstawie zagranicznych pożyczek finansowych, więc nigdy nie wzbudził w nim najmniejszego niepokoju. W sierpniu 1934 r. Amerykańska "standardowa ropa naftowa" w Niemczech nabyła 730 000 akrów ziemi i wybudowała duże rafinerie ropy naftowej, które zaopatrywały nazistów w paliwo. W tym samym czasie Niemcy potajemnie dostarczyli najnowocześniejszy sprzęt do fabryk sprzętu lotniczego ze Stanów Zjednoczonych, który rozpoczął produkcję niemieckich samolotów. Niemcy otrzymali dużą liczbę patentów wojskowych od amerykańskich firm Pratt and Whitney "," Douglas "," Curtis Wright " a amerykańska technologia budowała" Junkersy-87 ". W 1941 r., Kiedy szalała II wojna światowa, amerykańskie inwestycje w gospodarce Niemiec wynosiły 475 milionów dolarów. "Standardowa ropa" zainwestowała - 120 milionów, "Ogólne silniki" - 35 milionów USD, ITT - 30 milionów USD i "Ford" - 17,5 miliona USD. Czy rodzina Bushów pomogła Adolfowi Hitlerowi budowaćNazizm? image Foto: Adolf Hitler (z lewej) i Prescott Bush (ojciec idziadek dwu prezydentów USA) po podpisaniu kontraktu na dostawy ropy naftowej i produktów ropopochodnych z Ameryki do Niemiec. Powiązania rodziny Busz z niemieckimi nazistami i Adolfem Hitlerem Ścisła współpraca finansowo-gospodarcza anglo-amerykańskich i nazistowskich kręgów biznesowych była tłem, na którym w latach 30-tych polityka łagodzenia zobowiązań reparacyjnych po I wojnie światowej doprowadziła do wybuchu II wojny światowej. Dziś, kiedy światowa elita finansowa zaczęła realizować plan "Wielkiego kryzysu - 2" a następnie przejść do "nowego porządku światowego", identyfikacja jego kluczowej roli w organizacji zbrodni przeciwko ludzkości staje się priorytetem. W felietonie tym wykorzystałem dane opracowane przez Yuri Rubtsova. Autor: Joe Chal Udostępnij Udostępnij Lubię to! Skomentuj 8 Obserwuj notkę Gospodarka PODATEK OD GŁUPOTY Tomasz Sakiewicz Tomasz Sakiewicz Gospodarka Rosja przystąpiła do naprawy gazociągów Nord Stream catrw catrw Gospodarka Niemiec płakał jak sprzedawał kemir kemir Gospodarka Rząd Tuska tak chce budować elektrownię atomową, że przesunął jej oddanie o 7 lat Zbigniew Kuźmiuk Zbigniew Kuźmiuk Komentarze Pokaż komentarze (8) Inne tematy w dziale Gospodarka #Nord Stream Niemcy mają pretensje do Polski. Chcieli dopaść domniemanego sprawcę sabotażu Nord Stream Niemcy mają pretensje do Polski. Chcieli dopaść domniemanego sprawcę sabotażu Nord Stream Redakcja Redakcja 40 "Powinniście przeprosić i siedzieć cicho". Donald Tusk jednym wpisem rozpalił internet Redakcja Redakcja 125 Kulisy zamachu na Nord Stream. Wymyślili sabotaż podczas alkoholowej libacji Redakcja Redakcja 183 #Ekonomia Polska - nowy lider w Europie. Mamy wielki atut, którego nie mają inni Polska - nowy lider w Europie. Mamy wielki atut, którego nie mają inni Redakcja Redakcja 79 Polska stoi przed nowymi wyzwaniami w 2025 roku. Ekonomiści pełni obaw Redakcja Redakcja 11 Grupa Azoty zwalnia grupowo, a Morawiecki grzmi. Chodzi o nawozy i Rosję Redakcja Redakcja 23 Joe Chal O mnie Joe Chal Jestem prezesem i fundatorem Polsko Australijskiej Fundacji działającej na Rzecz Zdrowia i Rozwoju Dziecka. Prowadzę badania naukowe na temat „Autyzmu” (rehabilitacji) z wykorzystaniem komory hiperbarycznej. Nowości od blogera Udostępnij Udostępnij Skomentuj 8 Najpopularniejsze Polityka Joe Chal: - „Polski Rząd myśli, że Stalin wciąż żyje”! Społeczeństwo Joe Chal: - Policjanci vs "strzelający maczetą" Polityka Joe Chal: "Pamięć o Hołodomorach!" Tematy Joe Chal Historia Nauka Podróże Prawo Zdrowie Religia USA Gotowanie Polityka historyczna Koronawirus Piszą na ten temat Rafał Woś Rafał Woś Blogi na ten temat Tomasz Sakiewicz Tomasz Sakiewicz catrw catrw kemir kemir Napisz notkę Podziel się swoją opinią Załóż blog Polityka Newsy do 12 Newsy do 8 Newsy do 21 USA PiS więcej Gospodarka Nord Stream Ekonomia Transport Inwestycje Podatki więcej Rozmaitości Celebryci Podróże Zdrowie Psychologia Moda i uroda więcej Technologie Internet Motoryzacja Cyberbezpieczeństwo Nauka Innowacje więcej Sport Skoki narciarskie Tenis Sporty walki Legia Warszawa Żeglarstwo więcej Społeczeństwo Edukacja Głos Regionów WOŚP Socjologia Seniorzy więcej Kultura Muzyka Historia Media Seriale Wiersze więcej X Facebook Instagram Youtube Web Content Media sp. z o. o. © 2022 Pomoc O nas Praca Reklama Kontakt Technologię dostarcza: W3media.pl Strona wykorzystuje pliki cookies. Informujemy, że stosujemy pliki cookies - w celach statycznych, reklamowych oraz przystosowania serwisu do indywidualnych potrzeb użytkowników. Są one zapisywane w Państwa urządzeniu końcowym. Można zablokować zapisywanie cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki internetowej. Więcej informacji na ten temat. Reklama