Ekwici (łac. equites, l.poj. eques) – średnio zamożna rzymska klasa społeczna, w skład której wchodzili kupcy, przedsiębiorcy, bankierzy, posiadający majątki o wartości minimum 400 000 sesterców (III w. p.n.e.). Symbolami przynależności do stanu ekwickiego było posiadanie konia (stąd nazwa ekwitów znacząca "jeźdźcy": łac. equus oznacza konia), noszenie stroju wojskowego zwanego trabea, złotego pierścienia oraz wąskiego purpurowego szlaku zdobiącego tunikę[1] (szeroki nosili senatorowie).
Początkowo terminem tym określano obywateli rzymskich, których było stać na zakupienie i utrzymanie konia oraz ekwipunku żołnierza jazdy rzymskiej[a]. (dużo droższego od ekwipunku piechura). Rekrutowali się oni z 3 tribus: Tities, Ramnes i Luceres, a przewodził im tribunus celerum. Setka ekwitów stanowiła centurię, dzielącą się na pododdziały zwane decuriae, składające się z dziesięciu osób, każda pod dowództwem dziesiętnika (łac. decurio).
Ekwici stanowili swego rodzaju stan rycerski (łac. ordo equestris) i brali udział w corocznej, odbywającej się 15 lipca paradzie jeźdźców.
W III wieku p.n.e. ta militarna funkcja ekwitów uległa zatarciu, ale pozostali oni wpływową i zamożną grupą właścicieli ziemskich i przedsiębiorców. Stanowili trzon biurokracji rzymskiej. Grupa ta stała w hierarchii społecznej poniżej senatorów, jednak ostro rywalizowała z nimi o wpływy.
W 67 r. p.n.e. senat wydał tzw. ustawę Roscjusza, nadającą ekwitom prawo do zasiadania w teatrze w wydzielonych rzędach, ustawionych tuż za ławami senatorskimi i oddzielonych od pozostałej części miejsc wydzielonych dla plebsu[2].
Ateńskim odpowiednikiem ekwitów byli hippeis.
Edelštejn – ruina zamku zlokalizowana około 15 kilometrów na wschód od Jesionika w Czechach (kraj ołomuniecki), w pobliżu miasta Zlaté Hory, w Jesionikach[1].
Geneza
Obiekt umieszczony jest na ramieniu długiego grzbietu Příčná pomiędzy Zlatými Horami, a Heřmanovicami na wysokości 695 m n.p.m. Do naszych czasów nie dochowały się dokumenty świadczące o osobie budowniczego, ale pewne jest, że zamek powstał w drugiej połowie XIII wieku. Być może był elementem ochrony granic ziem biskupich wrocławskich i lokalnych osad zakładanych tu z inicjatywy Kościoła, w tym kopalni złota. Inna z teorii głosi, że wznieśli go książęta opawscy[2] lub król Przemysł Ottokar II. Istnieje na pewno związek jego powstania z rozwojem osadnictwa inspirowanego kopalnictwem złota i innych szlachetnych kruszców, które nasiliło się w tym rejonie na początku XIII stulecia. Przechodziła tędy droga z Wrocławia przez Nysę, Głuchołazy i Bruntal na Morawy, którą zamek ochraniał. Położenie obiektu i dobry zeń widok umożliwiały efektywne wywiązywanie się z tego zadania[1][3].
Historia
Pierwsza wzmianka pisana o zamku pochodzi z listu księcia opawskiego Mikołaja I (2 września 1281). Zajmowali go wówczas rycerze-rabusie Ota i Oldřich z Linavy. Był on jedną z przyczyn sporów i walk między wrocławskim księciem Henrykiem IV Prawym, a biskupem Tomaszem II Zarembą o zwierzchnictwo nad kopalniami jesionickimi. Ostatecznie w 1285, po zwycięstwie Henryka, stał się częścią księstwa opawskiego. W 1339 wojewoda opawski Mikołaj II odstąpił zamek wraz z kopalniami złota królowi czeskiemu Janowi Luksmeburskiemu, ale w 1361 cesarz Karol IV Luksemburski zwrócił te dobra Mikołajowi II[1][3].
Zamek spłonął z nieznanych przyczyn w 1445. Książę Bolko V Husyta, ówczesny właściciel tych ziem, polecił go szybko odbudować. Po tych zabiegach należał on do najokazalszych śląskich warowni i był największym zamkiem Jesioników[2]. Miał wymiary 120 x 65 metrów. Podczas wojen husyckich obiekt stał się ważnym bastionem protestantów na pograniczu katolickiego Śląska. W związku z tym biskup wrocławski Jodok z Rożemberka zawarł, mimo obiekcji, sojusz z czeską i śląską szlachtą przeciwko królowi Jerzemu z Podiebradów, do którego zamek należał. 14 lipca 1467 Jodok zdobył warownię, obsadził ją, a następnie zburzył[1], tak by nie stała się ponownie oparciem dla jego wrogów[2].
W początku XX wieku istniał projekt odbudowy zamku w duchu romantyzmu, jednak z przyczyn finansowych do tego nie doszło[3].
Czasy współczesne
Obecnie z zamku pozostały liczne fragmenty murów, części baszty narożnej i okrągłej wieży, a także wałów i fos. Warownia składała się z dwóch części rozdzielonych przekopem, co jest czytelne w terenie. Zamkowi towarzyszyły liczne budynki gospodarcze pozbawione umocnień[1]. Na miejscu znajdują się tablice informacyjne[2].
Do zamku prowadzi szlak turystyczny niebieski niebieski szlak pieszy ze Zlatých Hor do Rejvízu. W pobliżu, od zachodniej strony.Góry Opawskie
Artykuł
Dyskusja
Czytaj
Edytuj
Edytuj kod źródłowy
Wyświetl historię
Narzędzia
Góry Opawskie
cz. Zlatohorská vrchovina
Ilustracja
Widok na pasmo Gór Opawskich
Mapa regionu
Polski obszar Gór Opawskich
Megaregion
Pozaalpejska Europa Środkowa
Prowincja
Masyw Czeski
Podprowincja
Sudety z Przedgórzem Sudeckim
Makroregion
Sudety Wschodnie
Mezoregion
Góry Opawskie
cz. Zlatohorská vrchovina
Zajmowane
jednostki
administracyjne
Czechy
Polska
Multimedia w Wikimedia Commons
Czeski obszar Gór Opawskich
Góry Opawskie (cz. Zlatohorská vrchovina, dawniej Severní podhoří Hrubého Jeseníku, Jindřichovské podhoří lub Opavská vrchovina[1], niem. Zuckmanteler Bergland, Oppagebirge) (332.63) – mezoregion wchodzący w skład pasma górskiego Jesioników (cz. Jeseníky), w Sudetach Wschodnich, w Czechach i częściowo w Polsce z najwyższym szczytem: Příčný vrch (pol. Góra Poprzeczna), położonym na terenie Czech. Za najwyższą górę polskiej części Gór Opawskich przyjmuje się Biskupią Kopę[a].
Położenie
W Czechach Góry Opawskie graniczą: od zachodu z Przedgórzem Paczkowskim (cz. Žulovská pahorkatina) i Górami Złotymi (cz. Rychlebské hory), od południowego zachodu z Wysokim Jesionikiem (cz. Hrubý Jeseník) i od południa z Niskim Jesionikiem (cz. Nízký Jeseník).
Natomiast w Polsce Góry Opawskie ograniczone są krętą linią: Głuchołazy – Moszczanka – Łąka Prudnicka – Prudnik – Trzebina – Skrzypiec – Krzyżkowice – Dobieszów – Mokre – Zopowy – Zubrzyce – Lewice – Michałkowice – Bliszczyce. Graniczą tu z Płaskowyżem Głubczyckim, a na północnym zachodzie z Przedgórzem Paczkowskim. Masyw Hranicznego Wierchu oddzielony jest od pozostałej polskiej części Gór Opawskich granicą państwową, która ma tu wyjątkowo zawikłany przebieg. Jest to najdalej na wschód położony na obszarze Polski fragment Sudetów.
Rzeźba terenu
Szczyty
Příčný vrch najwyższy szczyt Gór Opawskich
Widok na szczyt góry Zlatý Chlum
Biskupia Kopa najwyższy szczyt polskiej części Gór Opawskich
Widok z miejscowości Dolní Údolí na Zámecký pahorek
Widok z Wieszczyny na Srebrną Kopę
Widok z drogi Město Albrechtice – Třemešná na Graniczną Górę
Ważniejsze szczyty Gór Opawskich[3][4][2]
Czechy
Lp. Szczyt Wysokość
m n.p.m.
1 Příčný vrch 975
2 Bílé skály 922
3 Hornické skály 904
4 Zlatý Chlum 891
5 Biskupia Kopa (cz. Biskupská kupa)[a] 890
6 Končina 888
7 Ostrý (1)[b] 888
8 Pod Ostrým 886
8 Jelení hora 878
10 Jedlová 874
11 Jelení vrch (1)[c] 874
12 Bleskovec 871
13 Kutný vrch 869
14 Solná hora 868
15 Zámecký pahorek 868
16 Horka 866
17 Tisová 861
18 Sokolí skály 846
19 Zastávka 844
20 Větrník 843
21 Kužel 837
22 Komora 833
23 Zelený vrch 831
24 Ostrý (2)[d] 819
25 Roveň 818
26 Rokytník 817
27 U Pomníku 814
28 Tisový 811
29 Větrná 800
30 Holý vrch 799
31 Výr 798
32 Okrouhlá 796
33 Jindřichova vyhlídka 794
34 Na Spáleném 794
35 Salaš 794
36 Macov 793
37 Skalka 792
38 Smrčník 790
39 Huk 788
40 Závětří 784
41 Větrný vrch 783
42 Moravský kopec 782
43 Kotel 777
44 Hřebeny 775
45 Peklo 775
46 Orlí vrch 774
47 Mała Kopa (cz. Nad Petrovou chatou) 772
48 Supí hřbet 771
49 Kamenec 763
50 Špičák 763
51 Březový vrch 762
52 Sporný vrch 756
53 Milíře 755
54 Dlouhá stráň 752
55 Čihadlo 744
56 Na Valštejně 741
57 Obří vrch 739
58 Komorský vrch 738
59 Osička 735
60 Ostroh 732
61 Mlýnský vrch 728
62 Kraví hora 725
63 Letní stráň 723
64 Horní Holčovice 722
65 Klopoty 713
66 Nový Dvůr 706
67 Myslivecká louka 705
68 Zámecký vrch 702
Polska
Lp. Szczyt Wysokość
m n.p.m.
1 Srebrna Kopa (cz. Velká Stříbrná) 785
2 Grzebień 768
3 Zamkowa Góra 571
4 Średnia Kopa 543
5 Graniczna Góra (cz. Na hranici) 541
6 Tylna Kopa 535
7 Szyndzielowa Kopa 533
8 Pasterka 518
9 Bukowa Góra 507
10 Przednia Kopa 495
11 Gwarkowe Skały 488
12 Gołąbki 485
13 Gołąbki – S 482
14 Cygańska Góra 475
15 Gołąbki – N 469
16 Masłowiec 462
17 Kaczyniec 461
18 Skalna 461
19 Kowarz 458
20 Długota 457
21 Gołębie Wzgórze 456
22 Olszak 453
23 Czapka 441
24 Widnogóra 433
25 Krzyżówka 427
26 Jodłowe Wzgórze 426
27 Wiatraczna 423
28 Bucznik 421
29 Barania Kopa 416
30 Wiatrak 413
31 Ciermięcicka Góra 411
32 Farny Stok 409
33 Kraśnik 408
34 Czarnogórz 403
35 Garbatka 401
36 Maślice 400
37 Kobylica 395
38 Siniak 395
39 Wróblik 392
40 Debrzyk 391
41 Kraska 391
42 Maliniec 390
43 Okopowa 388
44 Maślice – S 387
45 Janota 386
46 Słoneczna 381
47 Siodlarz 377
48 Jedlak 374
49 Kozubiec 374
50 Lipowiec 370
51 Makowica 370
52 Kalinka 364
53 Osobita 364
54 Młyńska Góra 362
55 Wężowa (Gajna) 362
56 Kruczek 360
57 Sępik 356
58 Święta Góra 354
59 Zbylut 353
60 Grędówka 352
61 Koźlarek 352
62 Kopiata (Trupina) 332
63 Góra Grodowa 328
64 Szubieniczna 325
65 Kapliczna Góra 320
66 Kozia Góra 316
67 Klasztorna Góra 312
Przełęcze
Widok z przełęczy Prameny Opavice na szczyt Hornické skály
Ważniejsze przełęcze Gór Opawskich
Lp. Przełęcz Wysokość
m n.p.m. Kraj
1 Prameny Opavice 779 Czechy
2 Rejvíz 760
3 Przełęcz pod Kopą (Mokra) 707 Czechy Polska
4 Petrovy boudy 706 Czechy
5 Prameny Javorné 697
6 Ondřejovické sedlo 564
7 Przełęcz pod Zamkową Górą (Srebrna) 508 Czechy Polska
8 Przełęcz Siodło 505 Polska
9 Przełęcz pod Pasterką 465
Miejscowości
Pokrzywna – miejscowość wypoczynkowa w Górach Opawskich
Osada letniskowa Rejvíz
Ważniejsze miejscowości na obszarze Gór Opawskich
Czechy
Lp. Miejscowość
1 Bělá pod Pradědem
2 Bohušov
3 Česká Ves
4 Dívčí Hrad
5 Hlinka
6 Heřmanovice
7 Holčovice
8 Hradec-Nová Ves
9 Janov
10 Jesionik (cz. Jeseník)
11 Jindřichov
12 Karniów (cz. Krnov)
13 Lipová-lázně
14 Liptaň
15 Město Albrechtice
16 Mikulovice
17 Osobłoga (cz. Osoblaha)
18 Petrovice
19 Písečná
20 Rejvíz[e]
21 Rusín
22 Slezské Rudoltice
23 Třemešná
24 Velké Kunětice
25 Vysoká
26 Zlaté Hory
Polska
Lp. Miejscowość
1 Bliszczyce
2 Braciszów
3 Chomiąża
4 Chróstno
5 Ciermięcice
6 Dębowiec
7 Dobieszów
8 Głuchołazy
9 Jarnołtówek
10 Konradów
11 Krasne Pole
12 Lenarcice
13 Lewice
14 Michałkowice
15 Mokre
16 Mokre-Kolonia
17 Moszczanka
18 Opawica
19 Pielgrzymów
20 Pietrowice
21 Podlesie
22 Pokrzywna
23 Prudnik
24 Radynia
25 Trzebina
26 Wieszczyna
Podział Gór Opawskich
Podział fizycznogeograficzny Sudetów Wschodnich (w tym i Gór Opawskich) przy znacznej odrębności metodologii stosowanej w Polsce oraz w Czechach i jednocześnie nieuwzględnianiu kryteriów genetycznych geomorfologiczno-geologicznych, budzi wśród geomorfologów spore kontrowersje i rozbieżności[8]. Efektem prowadzonych sporów są korekty granic Gór Opawskich, zarówno części polskiej, jak i czeskiej[9].
Biorąc pod uwagę położenie, pochodzenie i strukturę rzeźby terenu oraz budowę geologiczną, a także warunki ekologiczno-krajobrazowe i formy antropopresji Góry Opawskie według polskich geomorfologów (dr Krzysztof Badora) podzielono na 7 mikroregionów fizyczno-geograficznych, z których 3 są częściowo zlokalizowane na terenie Polski[10]:
Pasmo Gór Białych (Bělská pahorkatina) (332.631)
Obniżenie Rejvízskie (Rejvízská hornatina) (332.632)
Grupa Góry Poprzecznej (Příčný vrch) (332.633)
Grzbiet Biskupiej Kopy (Biskupská kupa) (332.634)
Pasmo Hynčickie (Hynčická hornatina) (332.635)
Pasmo Kobyli (Kobylská hornatina) (332.636)
Obniżenie Zlatohorskie (Zlatohorské údolí) (332.637)
Polski obszar Gór Opawskich
Kaplica na szczycie Przedniej Kopy
Polski obszar Gór Opawskich składa się z następujących części:
Masyw Parkowej Góry
Masyw Biskupiej Kopy
Masyw Olszaka
Masyw Długoty
Masyw Lipowca
Masyw Hranicznego Wierchu
Masyw Parkowej Góry jest położony na południowy zachód od Głuchołaz. Od północy, od Przedgórza Paczkowskiego oddziela go przełomowa dolina Białej Głuchołaskiej, od wschodu, od masywów Biskupiej Kopy i Olszaka, szerokie obniżenie potoku Klenicy z miejscowością Konradów. Rozciąga się z północy na południe z następującymi szczytami: Przednią Kopą (495 m n.p.m.), Średnią Kopą (543 m n.p.m.) i Tylną Kopą (535 m n.p.m.). Pasmo prawie w całości porośnięte lasami. Na Przedniej Kopie znajduje się kaplica. Kiedyś było tu schronisko, potem restauracja.
Najwyższy masyw Biskupiej Kopy ogranicza od północy przełomowa dolina Złotego Potoku, a od wschodu obniżenie w którym rozłożyła się Wieszczyna (Nowa Wieś). Tu znajduje się najwyższy szczyt Gór Opawskich leżący na terenie Polski, Biskupia Kopa, na której istnieje wieża widokowa a do 2007 funkcjonowało turystyczne przejście graniczne.
Niewielki masyw Olszaka, leżący na północ od masywu Biskupiej Kopy, ciągnie się z zachodu na wschód. Drugim poza Olszakiem (453 m n.p.m.) wzniesieniem jest Krzyżówka (427 m n.p.m.). Częściowo porośnięty lasami. Znajdują się tu dwa zalane wodą wyrobiska dawnych kamieniołomów: „Żabie Oczko” i „Morskie Oczko”. U podnóża czynny jest kamieniołom fyllitów: „Kopalnia Dewon”.
W dolinie Złotego Potoku rozłożyły się najbardziej znane miejscowości Gór Opawskich: Jarnołtówek i Pokrzywna.
Masyw Długoty leży pomiędzy Wieszczyną, Łąką Prudnicką, Prudnikiem i Trzebiną. Prawie w całości jest zalesiony. Znajduje się tu czynny kamieniołom szarogłazów „Dębowiec” oraz kilka starych, zarośniętych łomów.
Masyw Lipowca rozciąga się między Trzebiną, Skrzypcem a Krzyżkowicami. Posuwając się wzdłuż granicy na wschód, pasmo powoli opada, kończąc się na wzniesieniu Wężowa (362 m n.p.m.).
Rozległy, położony najdalej na południowy wschód masyw Hranicznego Wierchu jest oddzielony od pozostałej części polskich Gór Opawskich fragmentem czeskiego Śląska i doliną Osobłogi. Jest on położony na południowy zachód od Głubczyc. W miejscowości Pietrowice znajduje się drogowe przejście graniczne do Czech, prowadzące do Karniowa (cz. Krnov).
Natomiast prof. Stanisław Koziarski i dr Krzysztof Badora zaproponowali w 2008 roku następujący podział polskiej części Gór Opawskich[11]:
Grzbiet Góry Chrobrego
Góra Czapka
Grzbiet Krzyżówki i Olszaka
Grzbiet Biskupiej Kopy i Góry Zamkowej
Góra Długota
Czeski obszar Gór Opawskich
W podziale geomorfologicznym Gór Opawskich, w części leżącej w Czechach – według czeskich geomorfologów – zaproponowanym przez prof. Jaromíra Demka wyróżnia się następujące cztery jednostki podrzędne (mikroregiony)[12][11]:
Bělská pahorkatina (IVC-6A)[13] – najwyższy szczyt Bršť - 698 m n.p.m.
Rejvízská hornatina (IVC-6B)[14] – najwyższy szczyt Příčný vrch
Hynčická hornatina (IVC-6C)[15] – najwyższy szczyt Biskupia Kopa
Jindřichovská pahorkatina (IVC-6D)[16] – najwyższy szczyt Kobyla - 574 m n.p.m.
Ochrona przyrody
Pomnik Josepha von Eichendorffa w Parku Krajobrazowym w pobliżu Dębowca.
Na terenie pasma znajduje się Park Krajobrazowy Góry Opawskie z licznymi zabytkami kultury i przyrody oraz Obszar Chronionego Krajobrazu Rejon Mokre - Lewice.
Budowa geologiczna
Sfałdowany fyllit z kopalni Dewon w Jarnołtówku
Pod względem geologicznym Góry Opawskie składają się z dwóch odrębnych części. Są miejscem zderzenia się dwóch bloków zwanych terranami: Moldanovicum i Brunovistulicum.
Masyw Parkowej Góry zbudowany jest ze skał metamorficznych: gnejsów, łupków łyszczykowych (w Głuchołazach znajduje się miejsce z wychodnią łupków zawierających almandyny i staurolit) oraz amfibolitów, kwarcytów. W miejscowości Podlesie znajduje się wychodnia granitu.
Pozostała część jest zbudowana ze skał osadowych i słabo zmetamorfizowanych, tzw. morska facja klastyczna "kulmu", powstałych w górnym dewonie i dolnym karbonie (turnej – wizen). Posuwając się od zachodu ku wschodowi odsłaniają się coraz młodsze ogniwa. W tym samym kierunku słabnie stopień metamorfizmu. Masywy Biskupiej Kopy i Olszaka są zbudowane z fyllitów (powstałych głównie z iłowców, mułowców i zlepieńców) tworząc obecnie przepięknie sfałdowane metaiłowce, metamułowce i metazlepieńce, oraz w okolicach Pokrzywnej można znaleźć owoce płytkiego metamorfizmu facji epi w postaci zmetamorfizowanych bazaltów i diabazów – zieleńców, należących do tzw. "warstw andelskohorskich". Dalej na wschód występują piaskowce, zlepieńce, szarogłazy, mułowce, lokalnie łupki kwarcowe i wapienie. Należą one do warstw "hornobeneszowskich" i "morawickich".
Wody
Od zachodu i północnego zachodu Góry Opawskie ogranicza Biała Głuchołaska (cz. Bělá Jesenická lub Bělá), prawy dopływ Nysy Kłodzkiej. W poprzek nich płyną: Złoty Potok i Osobłoga. Granicę południowo-wschodnią wyznacza Opawa (cz. Opava). Północną granicę wyznacza Prudnik, który swoje początki bierze pomiędzy miejscowościami Charbielin i Jarnołtówek. Uzupełnieniem sieci potoków są dopływy rzeki Prudnik: Brunatny potok, Trzebiński potok, dopływ Złotego potoku, Zamecki potok oraz dwa dopływy Białej: Kletnica i Sarni potok.
Informacje dodatkowe
Obszar Gór Opawskich, w przeszłości określano popularnie jako Górnośląski Zakątek Górski (niem. Oberschlesische Gebirgsecke)[17], ponieważ był on jedynym obszarem z górami na Górnym Śląsku należącymi do Niemiec.
Z Górami Opawskimi wiąże się wiele tajemnic (związanych ze znajdującymi się tu złożami złota oraz zaginionym miastem Rosenau).
Diabelskie Mosty
Artykuł
Dyskusja
Czytaj
Edytuj
Edytuj kod źródłowy
Wyświetl historię
Narzędzia
Na mapach: 50°41′00,5″N 19°24′36,2″E (mapa)
Wspinaczka na jednej ze skał
Diabelskie Mosty
Zobacz multimedia związane z tematem: Diabelskie Mosty
Diabelskie Mosty – skały w miejscowości Siedlec w gminie Janów, w powiecie częstochowskim, w województwie śląskim. Znajdują się w lesie przy drodze wojewódzkiej nr 793, na odcinku między Żarkami a Janowem, nieco powyżej źródeł Wiercicy[1]. Są to zbudowane z wapienia 3 skały o wysokości 15-18 m[2]. W górnej części skał znajduje się Schronisko nad Diabelskimi Mostami[3]. Nazwę skałom nadał poeta Zygmunt Krasiński (1812-1859), który często tędy spacerował[4].
Skały znajdują się w obrębie rezerwatu przyrody Parkowe. Pod względem geograficznym jest to obszar Równiny Janowskiej na Wyżynie Częstochowskiej w obrębie Parku Krajobrazowego Orlich Gniazd[5].
Ze skałami związane są legendy. Jedna z nich mówi o diable, który wypatrując Twardowskiego na Księżycu wpadł w szczelinę między skałami i uwiązł w niej. Aby ponownie nie wpaść do szczelin, wyczarował ponad nimi pomosty. Faktycznie zaś pomosty ponad szczelinami oddzielającymi poszczególne skały kazał wybudować Krasiński. Przetrwały one do lat 60. XX wieku. Według drugiej legendy na skałach istniał diabelski zamek Tatarzyna, który za sprawą diabła zapadł się pod ziemię[4].
W czasie II wojny światowej oddział partyzantów AK, Twardego” zorganizował przy skałach udaną zasadzkę na nazywanego Krwawym Julkiem niemieckiego kata miejscowej ludności Juliana Schuberta[6].
W pobliżu skał jest parking samochodowy, a obok skał biegnie Szlak Orlich Gniazd[1].
Drogi wspinaczkowe
Diabelskie Mosty są obiektem wspinaczki skalnej. Wspinacze opisują je jako Diabelskie Mosty I, Diabelskie Mosty II i Diabelskie Mosty III. Skały mają miejscami połogie, miejscami pionowe lub przewieszone ściany z filarami, kominami i zacięciami. Wspinacze poprowadzili na nich 25 dróg wspinaczkowych o trudności od IV+ do VI.5+ w skali Kurtyki. Wszystkie mają zamontowane stałe punkty asekuracyjne: ringi (r)i ringi zjazdowe (rz) lub dwa ringi zjazdowe (drz)
Komentarze
Prześlij komentarz