Jakiś czas temu opowiadaliśmy Wam o tym, jak w minionych epokach wyglądało życie, wychowanie, a nawet pokoje młodych panienek z dobrych domów. Słusznie zwróciliście uwagę, że przecież mało która rodzina żyła w przeszłości na takiej stopie. No dobrze, jak w takim razie mieszkali najzwyklejsi ludzie? Prawdę mówiąc... prawie jak zwierzęta.
Przez całe średniowiecze i większość epoki nowożytnej warunki życia ludności wiejskiej w Europie niemal się nie zmieniały. W XVII wieku chłopi wciąż mieszkali w niskich, drewnianych chatach, mających maksymalnie dwa pomieszczenia.
Cały ich domowy dobytek stanowiło kilka prostych przedmiotów: ława, stołek, wory wypchane słomą. W izbach nie stały żadne meble, a ludzi od prosiąt czy krów oddzielało jedynie przepierzenie. Zwierzęce łajno zimą zapewniało ciepło.
Takie warunki panowały w bogatej Burgundii, więc jeszcze gorzej musiało być na ubogich ziemiach Rzeczpospolitej. Polscy chłopi często mieszkali nawet nie w chatach, ale lepiankach z gliny i chrustu krytych słomą. Okna zakrywano zwierzęcymi błonami. Jeszcze w XVIII wieku szyby wciąż stanowiły na wsiach rzadkość.
Przy jednym ognisku z krowami i świniami? Do niedawna to była norma...
Przy jednym ognisku z krowami i świniami? Do niedawna to była norma…
Na całym kontynencie oznaką luksusu były także… stoły! Jak piszą autorzy pewuenowskiego podręcznika „Historia powszechna. Wiek XVI-XVII„, nawet we francuskiej Gaskonii (…) chłopi jedli dookoła paleniska, obywając się bez stołu i pili z jednego kubka (s. 150). Tylko czasem stół zastępowano przeciętymi na pół beczkami. Jeszcze trudniej o ten z pozoru podstawowy mebel było na wschodzie. Holenderskim kupcom udającym się do Moskwy zalecano, by zabierali ze sobą mocny papier, bo w całym Carstwie Rosyjskim mogą nie znaleźć stołu. To natomiast zmuszało do pisania na kolanie. Dosłownie.
Oczywiście w wiejskich chatach nie było też łóżek ani krzeseł. Prości ludzie zarówno do siedzenia, jak i do spania używali ław. W XVI wieku, na przykład w Anglii, wciąż za zupełną normę uważano spanie na podłodze. Zresztą, w tamtych czasach na Wyspach Brytyjskich cały dobytek przeciętnej chłopskiej rodziny stanowiły… dzban i rondel. Nie trzeba dodawać, że nikt nie słyszał nawet na wsi o łazienkach. Zbytkiem była choćby prosta miednica, służąca do sporadycznej kąpieli.
Artykuł powstał w oparciu o dwie książki PWN-u: "Historię powszechną. Wiek XVI-XVIII" oraz "Obyczaje w Polsce".
Artykuł powstał w oparciu o dwie książki PWN-u: „Historię powszechną. Wiek XVI-XVIII” oraz „Obyczaje w Polsce„.
Dopiero od XVI, XVII, a w większości XVIII wieku poszczególne regiony Europy wzbogaciły się na tyle, że odbiło się to nawet na życiu ludności wiejskiej. Ławy zaczęto zastępować krzesłami, pojawiły się pierzyny i wełniane materace, łóżka, a nawet – cóż za rozrzutność! – skrzynie zamykane na klucz. Wciąż brakowało natomiast… butów. Nawet w zamożnej, XVIII-wiecznej Holandii na całą wieś często przypadała jedna para. Rekwirował ją każdy przedstawiciel lokalnej władzy, ilekroć musiał się udać do Hagi w sprawach państwowych (s. 151).
Ta nowa fala bogactwa ominęła zresztą zupełnie wschodnią Europę. W XVIII wieku wielu chłopów w Polsce żyło dokładnie tak, jak ich odlegli przodkowie w czasach Chrobrego i Łokietka. Nic więc dziwnego, że tak trudno pisać o ich codzienności… Budzili się ze świniami, mieszkali ze świniami, chodzili spać ze świniami. I raz w tygodniu szli na mszę do kościoła. Proza życia.
Źródła:
Krzysztof Mikulski, Jacek Wijaczka, Historia powszechna. Wiek XVI-XVIII, Wydawnictwo Naukowe PWN 2011.
Obyczaje w Polsce. Od średniowiecza do czasów współczesnych, red. Andrzej Chwalba, Wydawnictwo Naukowe PWN 2006.
Komentarze
Prześlij komentarz