Okres Świąt Bożego Narodzenia według pradawnych Słowian

Okres Świąt Bożego Narodzenia według pradawnych Słowian

22 grudnia 2018Aniela Frank/Akademia Ducha34.58 Okres Świąt Bożego Narodzenia według pradawnych Słowian (Fot. earthnewworld.com) Pada śnieg, mróz zaczyna opiekać nosy, a dni stają się coraz krótsze. Choinka, kolędy, stół zapełniony potrawami, a pod nim siano i oczywiście prezenty. Wszyscy, nawet dzieci wiedzą, że zbliża się czas świętowania. Zwyczaje bożonarodzeniowe każdy z nas zna od podszewki, jednak czy wiemy skąd pochodzą? Poznajmy Słowiańskie Szczodre Gody. REKLAMA W zimie ziemia wstępuje w stan wyciszenia i wegetacji, chcąc powoli odzyskać energię do wiosennego wzrostu. Zima nadchodzi pomału, od 21 czerwca stopniowo dni stają się krótsze, aż nadchodzi moment, w którym księżyc góruje nad słońcem. Ten kalendarzowy przełom był najbardziej charakterystycznym dniem dla pradawnych Słowian. 21-22 grudnia, właśnie wtedy w kalendarzu tradycji naszych przodków nadchodziło święto zwane Szczodrymi Godami, lub czasem Świętem Zimowego Staniasłońca. W mowie naszych przodków słowo “god” oznaczało rok. Dlatego Szczodre Gody określały przejście pomiędzy starym a nowym rokiem. Słowiańska tajemnica świąt W najkrótszym dniu w roku odbywało się jedno z czterech najważniejszych słowiańskich świąt solarnych. Wyznaczało ono nie tylko narodzenie nowego roku słonecznego, ale również początek roku wegetacyjnego. W czasie trwania Święta Zimowego Staniasłońca, miało miejsce przesilenie zimowe, od tego momentu noce stawały się krótsze, natomiast słońce dłużej ogrzewało ziemię. Następowało symboliczne zwycięstwo Swarożyca, boga słońca nad ciemnością, rozpoczynając tym samym cykl życiodajny. Swarożyc, czyli Dażbóg. (Fot. www.slawoslaw.pl/Andriej Szyszkin) Zimowe przesilenie interpretowane może być na dwa sposoby. W pierwszej interpretacji, był to czas kiedy bóg Swarożyc zaczynał odzyskiwać moce i kontrolę nad otaczającym światem. Natomiast w drugim tłumaczeniu bóg zmieniał się swoją wartą, ustępując miejsce nowo narodzonemu synowi, którego nazywano Swarożycem lub Dażbogiem, który rozpoczynał podróż, rozświetlając Mokosz, urodzajną Ziemię. Było to święto, które rozciągało się na dwanaście dni, każdy dzień symbolizował jeden miesiąc roku. W tym szczególnym czasie oddawano cześć bóstwom solarnym, chtonicznym i uranicznym.