Ludzie z Thule

Ludzie z Thule Artykuł Rozmawiać Dostępne są również treści na ten temat utworzone przez społeczność Automatyczne tłumaczenie Brać w czymś udział Thule ( USA : / θ uː l i / , / t uː l i / , UK : / θj uː l i / ) [1] [ 2 ] lub proto -Inuici byli przodkami wszystkich współczesnych Eskimosów . Rozwinęli się na przybrzeżnej Alasce do roku 1000 i rozszerzyli się na wschód przez północną Kanadę , docierając do Grenlandii w XIII wieku. [3]W ten sposób zastąpili ludzi z wcześniejszej kultury Dorset , którzy wcześniej zamieszkiwali ten region. Nazwa „ Thule ” pochodzi od lokalizacji Thule (przeniesionej i przemianowanej na Qaanaaq w 1953 r.) w północno-zachodniej Grenlandii, naprzeciw Kanady, gdzie po raz pierwszy znaleziono pozostałości archeologiczne ludzi w Comer's Midden . Powiązania między Thule a Eskimosami są biologiczne , kulturowe i językowe . [ potrzebne źródło ] Różne kultury Grenlandii, Labradoru, Nowej Fundlandii i kanadyjskich wysp arktycznych między 900 a 1500 rne. Dowody potwierdzają pogląd, że Thule (a także Dorset , ale w mniejszym stopniu) mieli kontakt z Wikingami , którzy dotarli do wybrzeży Kanady w XI wieku w ramach nordyckiej kolonizacji Ameryki Północnej . W źródłach wikingów ludy te nazywane są Skrælingjar . Niektóre Thule migrowały na południe, w „drugiej ekspansji” lub „drugiej fazie”. W XIII lub XIV wieku Thule zajmowały obszar zamieszkany do tej pory przez Centralnych Eskimosów , a w XV wieku Thule zastąpiły Dorset. Zintensyfikowane kontakty z Europejczykami rozpoczęły się w XVIII wieku. W połączeniu z już i tak destrukcyjnymi skutkami „ małej epoki lodowcowej”.(1650-1850), społeczności Thule rozpadły się, a ludzie byli odtąd znani jako Eskimosi , a później Inuici. Zawartość Historia Stanowisko archeologiczne Thule Tradycja Thule trwała od około 200 rpne do 1600 rne wokół Cieśniny Beringa, a lud Thule był prehistorycznymi przodkami Eskimosów. [4] Kultura Thule została zmapowana przez Therkela Mathiassena , po jego udziale jako archeolog i kartograf w Piątej Duńskiej Ekspedycji do Ameryki Arktycznej w latach 1921-1924. Prowadził wykopaliska na Wyspie Baffina i w północno-zachodnim regionie Zatoki Hudsona , które uważał za pozostałości wysoko rozwiniętej kultury wielorybnictwa Eskimosów, która wywodzi się z Alaski i przeniosła do Arktycznej Kanady około 1000 lat temu. [5]Istnieją trzy etapy rozwoju prowadzące do kultury Thule; są to Okvik / Stare Morze Beringa, Punuk, Birnirk, a następnie kultura Thule. Te grupy ludów zostały określone jako kultury „neo-eskimoskie”, które różnią się od wcześniejszej tradycji Norton . [5] Istnieje kilka etapów tradycji Thule: Old Bering Sea Stage, Punuk Stage i Birnirk Stage. Etapy te reprezentują różne odmiany tradycji Thule, która rozwijała się w czasie. Tradycja Thule zastąpiła tradycję Dorset we wschodniej Arktyce i wprowadziła zarówno kajaki , jak i umiaki , czyli łodzie pokryte skórą, do zapisów archeologicznych, a także opracowała nowe zastosowania żelaza i miedzi oraz zademonstrowała zaawansowaną technologię harpunów i wykorzystanie wielorybów , największych zwierzę w Arktyce. [6] i rozprzestrzenił się wzdłuż wybrzeży Labradoru i Grenlandii. Jest to najnowsza kultura „neo-eskimoska”. Stary etap Morza Beringa, 200 pne do 500 rne Główny artykuł: Stare Morze Beringa Etap Starego Morza Beringa (OBS) został po raz pierwszy scharakteryzowany przez Diamond Jenness , na podstawie kolekcji głęboko patynowanych , zdobionych głów harpunów z kości słoniowej i innych przedmiotów wykopanych przez tubylców na Wyspach Świętego Wawrzyńca i Diomedesa. [5] Jenness zidentyfikował kulturę Morza Beringa jako wysoko rozwiniętą kulturę Eskimosów pochodzenia północno-wschodnioazjatyckiego i starszą niż Thule. Silna adaptacja morska jest charakterystyczna dla etapu Thule i OBS, co można zobaczyć w dowodach archeologicznych. Zarówno kajaki, jak i umiaki (duże łodzie ze skórą) pojawiają się w zapisie archeologicznym po raz pierwszy. [6] Zestawy narzędzi ówczesnych ludzi są zdominowane przez artefakty z polerowanego łupku, a nie z płatków kamiennych, w tym noże lancetowate, głowice pocisków i nóż ulu z poprzecznym ostrzem. Ludzie wykonywali również prymitywną formę ceramiki, a kości i poroże były często używane do produkcji głów harpunów, a także do robienia strzałek, włóczni, gogli śnieżnych, skrobaków do tłuszczu, igieł, szydeł i motyk, a także śniegu łopatkowego morsa łopaty. [6] Pojawiło się wiele ważnych innowacji, które umożliwiły bardziej wydajne polowanie. Do polowania na foki używano szpikulców do lodu montowanych na harpunach, a także zatyczek i ustników z kości słoniowej do nadmuchiwania pływaków z żyłką harpunową, co umożliwiło im odzyskanie większych ssaków morskich po wysłaniu. Ci ludzie w dużym stopniu polegali na fokach i morsach, jeśli chodzi o utrzymanie. Łatwo jest wybrać technologię OBS ze względu na artystyczne krzywoliniowe kropki, koła i krótsze linie, które zostały użyte do dekoracji ich narzędzi. [6] Chronologiczny związek między kulturami Okvik i Starego Morza Beringa był przedmiotem debaty i pozostaje w dużej mierze niezdecydowany, oparty głównie na stylach artystycznych. Niektórzy uważają, że jest to odrębna kultura sprzed Starego Morza Beringa, ale bliskie podobieństwo i nakładające się daty radiowęglowe sugerują, że Okvik i Stare Morze Beringa najlepiej uważać za mniej więcej współczesne, z regionalnymi wariantami. [5] Etapy Punuk i Birnirk, ok. 800 do 1400 Etap Punuk jest rozwinięciem etapu Starego Morza Beringa, z dystrybucją wzdłuż głównych wysp Cieśniny i wzdłuż brzegów Półwyspu Czukockiego. Kultura Punuk została początkowo zdefiniowana przez Henry'ego Collinsa w 1928 r. Z głębokiego na 16 stóp (4,9 m) śmietnika na jednej z wysp Punuk. Późniejsze wykopaliska na Wyspie Świętego Wawrzyńca potwierdziły idee Jennessa na temat kultury Morza Beringa i wykazały ciągłą sekwencję kulturową na wyspie od Starego Morza Beringa, przez Punuk, po współczesną kulturę Eskimosów. [5] Punuk różni się od Starego Morza Beringa poprzez style artefaktów i formy domów, a także style harpunów i polowania na wieloryby. Osady Punuk były większe i bardziej powszechne niż wcześniejsze wioski. Były to domy podziemne, kwadratowe lub prostokątne, z drewnianymi podłogami. Dom był podtrzymywany przez szczęki wieloryba i pokryty skórami, darnią, a potem śniegiem. Domy te były dobrze ocieplone i byłyby widoczne tylko dla mieszkańców. [7] Wielorybnictwo ma większy nacisk na etapie Punuk. Łowcy używali umiaków i zabijali wieloryby w wąskich przesmykach lodowych, a także jesienią na otwartym morzu. Wielorybnictwo na otwartym morzu wymagało wykwalifikowanego przywództwa, zespołów doświadczonych wioślarzy i myśliwych oraz współpracy kilku łodzi. Kapitan łodzi wielorybniczej, umialik, nadal zajmuje znaczącą pozycję w społecznościach arktycznych. [6] Rozłupane kamienne narzędzia zostały zastąpione szlifowanym łupkiem, myta ze skrzydłami z kości słoniowej zostały w dużej mierze zastąpione trójzębami, a do grawerowania używano narzędzi z żelaznymi końcówkami. [8] Style harpunów stały się prostsze i bardziej ustandaryzowane, podobnie jak sztuka Punuków. Punuk rozwinęli swoje metody polowania, które doprowadziły do ​​stworzenia zbroi wykonanej z kości oraz technologii łuku i strzał. Na etapie Punuk pojawiły się również osłony nadgarstków pokryte kością, wzmocniony łuk, ptasia bola, ciężkie obciążniki sieciowe z kości słoniowej i ptasie strzały z tępymi końcówkami. [5] Kultura Birnirk jest najlepiej znana wzdłuż wybrzeża północnej i zachodniej Alaski. Istnieją trzy fazy kultury Birnirk: Early Birnirk, Middle Birnirk i Late Birnirk. Fazy ​​​​te wyróżniały się przede wszystkim stopniowymi zmianami stylów główek harpunów i strzał. Głowy harpunów były częściej wykonane z poroża niż z kości słoniowej i charakteryzowały się umieszczonymi przyśrodkowo, trójdzielnymi ostrogami we wczesnym Birnirk, rozwidlonymi w środkowym Birnirk i ostrogami umieszczonymi pojedynczo bocznie w późnym Birnirk. [5] Mieszkańcy Birnirk używali wielu takich samych metod i technologii łowieckich jak Punuk i Stare Morze Beringa, ale nie było sztuki. Jest bardzo mało dowodów na dekorację narzędzi lub broni. Mała sztuka obecna na etapie Birnirk ograniczała się do spiralnych i koncentrycznych motywów na glinianych garnkach z kościanymi łopatkami. [6] Używali sań o tej samej podstawowej konstrukcji, co później używano w zaprzęgach psów. Mieszkańcy Birnirk byli łowcami ssaków morskich, którzy zajmowali się rybołówstwem i wielorybnictwem. [6]Domy Birnirk miały kształt kwadratu, ze ścianami zbudowanymi z poziomych bali i pojedynczymi lub podwójnymi słupami w każdym rogu. Miejsca do spania znajdowały się z tyłu mieszkania i były zabudowane lub na poziomie podłogi. W ruinach domu nie znaleziono wewnętrznych palenisk, chociaż mocno zaskorupiałe i poczerniałe fragmenty naczyń ceramicznych sugerują szerokie wykorzystanie otwartego ognia. [5] Klasyczny Thule, 1100 do 1400 W tym czasie wschodnie Thule rozprzestrzeniło się w całej Arktyce i na południu. Ludzie Thule żyli wzdłuż wybrzeży Cieśniny Hudsona , w regionie Zatoki Hudsona , na brzegach Basenu Foxe i wzdłuż dzisiejszego kontynentu kanadyjskiego od delty Mackenzie do Półwyspu Melville . Archeolog Alan McCartney pierwotnie ukuł termin „Classic Thule” w odniesieniu do populacji, która istniała między 1100 a 1400 rne. Mieszkańcy Thule nadal mieszkali w częściowo podziemnych domach zimowych, ale latem przenosili się do namiotów ze skóry, których krawędzie utrzymywały kamienne kręgi. Thule używali żelaza na długo przed kontaktem z Europą. Na zachodzie był używany w małych ilościach do rzeźbienia noży i do grawerowania innych narzędzi. Żelazo pochodziło zarówno z zasobów meteorytów, jak i handlu z ekspansją nordycką ; Pracownicy firmy Thule używali metalu do formowania grotów pocisków w procesie zwanym epi-metalurgią, dzięki któremu groty były mocniejsze, twardsze i wydajniejsze. Żelazo umożliwiło ludziom Thule pracę z większą ilością materiałów w celu wytworzenia większej ilości narzędzi z drewna i kości. Jedynym problemem, z jakim się borykali, był brak stałych dostaw metalu. Thule byli sprytni, jeśli chodzi o technologię. Raporty dotyczące klasycznych witryn Thule wymieniają niezliczone artefakty używane do polowań. [6]Klasyczny Thule nie kładł dużego nacisku na sztukę. Były drobne detale artystyczne na przedmiotach gospodarstwa domowego, takich jak grzebienie, ale obejmowały one bardzo proste, liniowe projekty przedstawiające ludzi bez przydatków, zwierząt lub symboli reprezentujących ludzkie więzi ze światem nadprzyrodzonym . Postklasyczny Thule, 1400 do kontaktu z Europą Postklasyczna tradycja Thule istniała od 1400 roku aż do kontaktu z Europą na obszarach, gdzie wieloryby nie były tak rozpowszechnione, więc istnieje coraz więcej dowodów na istnienie innych środków utrzymania, takich jak karibu, foki i ryby. Osady te pokazują bardziej stopniowe zasiedlanie mniejszej liczby wielorybów i stosowanie większej liczby strategii utrzymania z zachodu. Redystrybucja ludu Thule odzwierciedla presję populacyjną klasycznego Thule, ale klimat odegrał ważniejszą rolę. Początek „ małej epoki lodowcowej”, które miały miejsce między 1400 a 1600 rokiem, ograniczyły użycie łodzi i liczbę wielorybów obecnych na tym obszarze. Skróciło to sezon polowań na wieloryby na wodach otwartych. W XVI wieku polowania na wieloryby umiak i kajaki ustały w Arktyce. 1600, ludzie przenieśli się i opuścili Arktykę z powodu poważnych zmian klimatycznych . [6] [ potrzebna strona ] Eskimosi z Thule, którzy mieszkali w pobliżu otwartych wód, nie byli tak dotknięci spadkiem temperatury. [9] Było to podczas tym razem pojawiły się lokalne grupy, takie jak Copper Inuit , Netsilingmuit i Inglulingmuit. Ekspansja Thule na zachodnią i wschodnią Arktykę Między 900 a 1100 rokiem tradycja Thule rozprzestrzeniła się na zachód. W miarę rozprzestrzeniania się na zachód poprawiała się efektywność ich utrzymania , a metody polowania poprawiały się dzięki wykorzystaniu psich zaprzęgów , umiaków i kajaków. Umożliwiło to myśliwym dalsze podróżowanie w celu polowania i śledzenia migracji grubej zwierzyny łownej i ssaków morskich . Po 1000 roku praktyka używania polerowanego łupka do wyrobu narzędzi nadal rozprzestrzeniała się na Aleuty . Metody wytwarzania ceramiki również się rozpowszechniły i zastąpiły tradycję Norton na południowej Alasce. [6]Istniały różnice między obszarami, do których migrowała tradycja. Domy w bardziej wschodnim regionie były bardziej naziemne i okrągłe, z kamiennymi platformami do spania. Kształt i wsparcie dla budynków pochodzi z kości wieloryba. Populacje wschodnie preferowały artykuły gospodarstwa domowego ze steatytu zamiast ceramiki i rozwinęły wykorzystanie psów do ciągnięcia sań. Mniej więcej na początku drugiego tysiąclecia ludzie z Thule zaczęli migrować na wschód. [6] Gdy zachodnie ludy Thule osiedliły się na północnych i zachodnich wybrzeżach Alaski, inne grupy Thule migrowały na wschód przez kanadyjską Arktykę aż po Grenlandię . Przed rokiem 1000 środkowa i wschodnia Arktyka Kanady była okupowana przez ludność kultury Dorset . W ciągu kilku stuleci kultura Dorset została całkowicie wyparta przez imigrantów Thule z zachodu. Dowody na kontakty między ludami Dorset i Thule są rzadkie, a natura sukcesji Dorset / Thule pozostaje słabo poznana. [5] Kultura Thule została po raz pierwszy zidentyfikowana we wschodniej Arktyce w wyniku interdyscyplinarnych badań duńskich uczonych w latach 1921-1924. Zespół antropologów, archeologów i przyrodników opracował obszerny opis kanadyjskiej Arktyki podczas piątej wyprawy Thule. [4] Therkel Mathiassen uzupełnił swoje badania i stwierdził, że tradycja ta zaczęła się na Alasce, a polowanie na Thule opierało się na psim zaprzęgu, dużej skórzanej łodzi i kajaku, co umożliwiło im przemierzanie znacznie większego terytorium łowieckiego, uczestniczyć w powszechnym handlu i przewozić cięższe ładunki. Mathiassen miał rację co do swoich hipotez, a nawet sporządził mapę migracji Thule i interakcji z Grenlandią. [6] Istnieje wiele różnych teorii wyjaśniających, dlaczego Thule opuściły Cieśninę Beringa. Jednym z nich jest model kulturowo-ekologiczny opracowany przez R. McGhee. Chodzi o to, że pierwsze rodziny Thule, które się przeniosły, podążały za grupami wielorybów , które były ważnym źródłem pożywienia, paliwa i surowców. [7] Początek neoatlantyckiego epizodu klimatycznego , trendu ocieplenia, który wystąpił między 900 a 1200 na półkuli północnej, spowodował wydłużenie sezonu otwartych wód wzdłuż północnego wybrzeża Alaski i rozszerzenie zasięgu letniego dziobu wieloryby do Morza Beauforta i dalej na wschód do Archipelagu Kanadyjskiego. [5]Podobnie jak inne gatunki wielorybów, dziobowce mają tendencję do unikania zatkanych lodem kanałów i przejść ze względu na możliwość uwięzienia i śmierci. Ogólne ocieplenie klimatu mogło zmniejszyć zasięg i dotkliwość paku lodowego, umożliwiając ekspansję dziobów i ich drapieżników Thule na wschód. [7] Inna teoria głosi, że działania wojenne na Alasce lub chęć poszukiwania nowych zasobów żelaza do produkcji narzędzi, takich jak noże, mogły zachęcać ludzi do przemieszczania się na wschód. [7] Archeolodzy wykorzystali rozmieszczenie główek harpunów w stylu wczesnych Alaski, aby prześledzić trasy, którymi podążali ludzie z Thule. Jedna trasa prowadzi wzdłuż wybrzeża Morza Beauforta i Zatoki Amundsena, wchodząc do Arktyki przez Parry Channel i Smith Sound. Druga trasa prowadziła Thule na południe, wzdłuż zachodniego wybrzeża Zatoki Hudsona. [7] Kultura Kultura ludu Thule różniła się znacznie od kultury Dorset . Ich sukces w polowaniu na wieloryby był ułatwiony dzięki korzystaniu z dużych łodzi i szerokiemu zasięgowi żerowania dzięki psim zaprzęgom . [10] Na najlepszych obszarach wielorybniczych znane miejsca Thule regularnie zawierają od piętnastu do dwudziestu domów, aw jednym przypadku sześćdziesiąt. [11] [12] Skupiska domów sugerują wielopokoleniowe jednostki rodzinne, [13] zidentyfikowano również struktury komunalne przeznaczone do ceremonii. [10]Pewną formę hierarchicznej struktury społecznej można zidentyfikować poprzez różnice w wielkości, formie i wyposażeniu mieszkania (sprzęt do połowów wielorybów, towary nielokalne itp.), Co może wskazywać na różnicę w statusie społecznym między rodzinami lub gospodarstwami domowymi. [12] Obecność niewielkich ilości rodzimej miedzi z zachodniej Arktyki i żelaza meteorytowego z północno-zachodniej Grenlandii wskazuje na istnienie sieci handlowych zachodzących w kulturze Thule. [14] Narzędzia Poszczególne etapy Tradycji Thule wyróżniają się różnymi stylami wytwarzania narzędzi i dzieł sztuki. Późniejsze etapy, Punuk i Birnirk , mają większą reprezentację w zapisach archeologicznych i mówi się, że rozprzestrzeniły się dalej i trwały dłużej niż ich poprzednik, etap Starego Morza Beringa. [6] Ludność Thule jest dobrze znana ze swoich postępów technologicznych w dziedzinie transportu oraz technik i narzędzi łowieckich. Harpun odgrywał bardzo ważną rolę w wielorybnictwie, a ludność Thule wykonała kilka rodzajów grotów harpunów z kości wieloryba . Wykonali również napompowane pływaki do harpunów, aby pomóc im polować na większą zdobycz. [15] Tam, gdzie było to możliwe, używali żelaza z meteorytów i handlowali nimjak meteoryt z Cape York . [16] [17] Istnienie Fiszbiny użyte do budowy starożytnego domu Thule w Resolute, Nunavut Tradycja klasycznego Thule w dużej mierze opierała się na przetrwaniu wieloryba , ponieważ wieloryby te pływają powoli i śpią blisko powierzchni wody. Wieloryby dziobowe służyły ludowi Thule do wielu celów. Ludzie mogli zdobyć dużo mięsa na żywność, tran na olej, który można było wykorzystać do rozpalenia ognia do celów oświetleniowych i kuchennych, a kości można było wykorzystać do budowy konstrukcji i wyrobu narzędzi. Ludność Thule przetrwała głównie dzięki rybom, dużym ssakom morskim i karibu poza społecznościami wielorybniczymi. Ponieważ mieli zaawansowaną technologię transportu, mieli dostęp do szerszej gamy źródeł żywności. Fauna na stanowiskach Thule jest doskonale zachowana ze względu na późne czasy prehistoryczne oraz arktyczne środowisko. Większość łukuartefakty zostały zebrane z żywych wielorybów. [18] Firma Thule zdobyła doświadczenie w polowaniu i wykorzystywaniu jak największej liczby części zwierzęcia. Ta wiedza w połączeniu z rosnącym bogactwem narzędzi i środków transportu pozwoliła ludziom Thule się rozwijać. Łowili razem wieloryby, gdzie jedna osoba strzelała do wieloryba harpunem, a druga rzucała na niego pływakami, i wszyscy przenosili wieloryba na ląd, aby wspólnie go zarżnąć i podzielić się z całą społecznością. Ich jedność odegrała znaczącą rolę w długości czasu, w którym prosperowali w Arktyce. Inuk wskazuje witrynę Thule, 1995 Witryny i projekty Thule Istnieje kilka głównych archeologicznych projektów badawczych, które zostały przeprowadzone na kulturze Thule w miejscach, w tym Torngat Archaeological Project, Somerset Island , The Clachan , Coronation Gulf , Nelson River, Baffin Island , Victoria Island, Bell site, Devon Island – QkHn- 12 i Cape York. Genetyka Zobacz także: kultura Saqqaq § Genetyka , kultura Dorset § Genetyka , kultura Birnirk § Genetyka , Eskimosów § Genetyka i Sadlermiut § Genetyka Badanie genetyczne opublikowane w Science w sierpniu 2014 dotyczyło szczątków dużej liczby ludzi Thule pochowanych między ok. 1050 AD i 1600 AD. Badane osobniki należały w przeważającej mierze do matczynej haplogrupy A2a , podczas gdy wykryto również próbki A , A2b i D3a2a . [19] Stwierdzono, że lud Thule prawdopodobnie pochodził z kultury Birnirk na Syberii i że genetycznie bardzo różnił się od rdzennych mieszkańców Dorset z północnej Kanady i Grenlandii, których kulturowo i genetycznie całkowicie zastąpili około 1300 rne. [20]Badanie nie znalazło dowodów na mieszanie się genów między ludem Thule a grenlandzkimi ludami nordyckimi