TO JEST PRAWDA O NAS SAMYCH POLAKACH SŁOWIANACH WŁOCHACH HISZPANACH I INNYCH LUDACH CELTYCKICH I ROMAŃSKICH PRAWDA O EUROPIE

Jak ze Słowian zrobiono Germanów Zamieszczono 3 października 2015 przez Miron German Melius est sto in honoris sto iuxta Caesarem quam esse foras leo devorabit. Dla przeciętnego Europejczyka słowo Germanie kojarzy mu się z Niemcami, ewentualnie ze Skandynawami czy też Anglikami. To powiązanie jest w świadomości Europejczyków głęboko zakorzenione. Natomiast każda próba powiązania Germanów ze Słowianami jest powszechnie odbierana jako kłamstwo, gorzej nawet, to graniczy już z bluźnierstwem. Całe generacje „historyków“, również tych z krajów słowiańskich, zadbały o to, aby nikomu nie przyszło do głowy wątpić w realność tego związku. Moje dociekania nad językiem Traków oraz odczytanie ich inskrypcji, wskazują jednak na to, że historia słowiańszczyzny w Europie jest o tysiące lat starsza od tej propagowanej przez „naukę“. Więcej o napisach sprzed 2500 lat tutaj. Już od dawna podejrzewano to, że pierwotna siedziba „Indoeuropejczyków“ znajdowała się gdzieś w Europie północno-wschodniej, a więc tam gdzie obecnie mieszkają Słowianie. Oczywiście według oficjalnej „nauki” było jednak wykluczone to, aby powiązać Słowian z początkiem ludów europejskich. Dla „naukowców”, i to obojętnie jakie proweniencji, Słowianie muszą pełnić tylko marginalną rolę w historii Europy i wszystko inne jest po prostu niedopuszczalne. Źródło artykułu Drzewo Życia Szczególnie Niemcy wybitnie zasłużyli się w propagowaniu takiego widzenia roli Słowian, starając się tak interpretować fakty, aby negowały one istnienie Słowian w Europie przed 6 wiekiem naszej ery. Aby to dodatkowo uzasadnić propagowana jest na zachodzie, a szczególnie w Niemczech, przy powszechnej aprobacie „polskich historyków”, teza o wędrówce ludów i wejściu Słowian na tereny opuszczone przez żyjących tam poprzednio niemieckojęzycznych Germanów. Odczytanie przeze mnie trackich inskrypcji oraz udowodnienie tego, że język grecki jak i inne języki epoki Brązu, należą do języków słowiańskich, obala dotychczasowe tezy „historyków“ na całej linii. Dopiero teraz poszczególne elementy tej łamigłówki jaką jest dyferencjacja języków indoeuropejskich, a szczególnie odkrycia genetycznego cech ludności Europy, dają się wreszcie zinterpretować w ramach całościowej i spójnej historii Europy. Tam gdzie widziano plemiona i ludy należące do etosu germańskiego, a w najlepszym przypadku do celtyckiego, musimy teraz rozpoznać Słowian. Języki indoeuropejskie nie są wiec produktem stopniowej dyferencjacji jakiejś pierwotnej indoeuropejskiej mowy i równoległego kształtowania się rożnych gałęzi językowych, ale wynikają z przeobrażeń języka słowiańskiego, na obrzeżach terytorium zasiedlanego przez Słowian, w rezultacie kontaktów i zapożyczeń z języków sąsiednich. To nowe widzenie oznacza że nie można na podstawie wzajemnego podobieństwa języków wysuwać wniosku co do czasu rozejścia się ich drogi rozwojowej. Innym słowy oznacza to również, że większość europejskich indoeuropejskich języków, poza słowiańskimi, jest bardzo młodych i powstały najczęściej dopiero na drodze wprowadzenia pisma. W takim razie musimy też na nowo postawić pytanie jak powstały języki germańskie i jak doszło do powstania tzw. Germanów a szczególnie Niemców. Na początek zacznijmy więc od definicji słowa „Germanie”. Co na ten temat piszą sami Niemcy? http://de.wikipedia.org/wiki/Germanen Podaje się tam następujący źródłosłów tego określenia: Albo słowo to pochodzi od germańskiego określenia oszczepu „Ger“ lub też łacińskiego określenia „germānus“ prawdziwy, ewentualnie „gairm” krzyk lub też od slowa „gair”‚ – sąsiad. Inni niemieccy autorzy nie pitolą się tam wiele i obstają przy tym, że słowo Germanie jest germańskie i kropka. Oczywiście prawdziwe znaczenie tego słowa jest przemilczane ponieważ pokazuje ono, że nie występuje w nim nic co wskazywałoby na językową przynależność ludów określanych tym mianem, a jest jedynie wskazówką na geograficzną granicę udzielającą te ludy od Celtów. Słowo „Germanie“ zostało przejęte przez Rzymian od Celtów i w języku celtyckim „GER“ oznacza położenie koło czegoś lub przy czymś. Słowo „MAN“ jest celtyckim określeniem rzeki Men. Po niemiecku nazywa się ona do dzisiaj „Main“. Po łacinie nazywano ją Moenus lub też Moenis. Na początku naszej ery rzeka ta stanowiła granicę zasiedlenia terenów pomiędzy Celtami i Słowianami. Jest więc najzupełniej zrozumiałe to, że nadali oni ludom mieszkającym na północ i wschód od tej rzeki nazwę „Germanie“ co w ich języku oznaczało „Ludzie znad rzeki Man“. W tym znaczeni nazwa „Germanie“ nie mówi nam nic na temat przynależności etnicznej ludów określanych tym imieniem. Oczywiście ci teoretyczni przodkowie Niemców byli określani też innymi imionami. Np. Rzymianie określali te ludy mianem Alamani. Również i w tym przypadku interpretacja proniemieckiej frakcji historyków woła o pomstę do nieba. Podaje się że źródłosłówiem tego określenia jest zwrot „alle Männer“. Przy czym jakoś to nikomu nie przeszkadza, że takie określenie nie ma zbyt wiele sensu i bazuje na współczesnym niemieckim języku literackim. Fonetycznie istnieje tu jakieś tak nawet podobieństwo, ale na tej zasadzie to i można znaleźć podobieństwo z każdym językiem na kuli ziemskiej. Poza zwykłym brzmieniem konieczne jest również to, aby takie określenie miało sens. I rozwiązanie tego dylematu jest oczywiście jak zwykle banalnie proste. Słowo Alamanie jest zwykłym tłumaczeniem określenia „Germanie“ na łacinę. Słowo „ALA“ oznacza, w trakcie formowania się legionu rzymskiego do boju, jego skrzydło czyli jego cześć brzegową. Oczywiście druga cześć wyrazu w tym określeniu oznacza także rzekę Men ponieważ ta nazywana była po łacinie (Moenus lub tez Moenis). Tym samym słowo Alamanie określało ludność żyjącą nad brzegiem rzeki Moenis. Jak w takim razie przedstawia się sprawa ze starszymi określeniami ludów na północ od Dunaju i wschód od Renu do których zgłaszają pretensje Niemcy twierdząc że wywodzą się one z języków germańskich. Jak to jest właściwie z takimi określeniami jak Teutoni i Kimbrowie?. Mają te określenia rzeczywiście coś wspólnego z Niemcami. Oczywiście i w tym przypadku nie znajdziemy takich powiązań. Słowo Kimbrowie (Cymbrowie) nie ma żadnych korzeni w językach germańskich ale jest czysto celtyckiego pochodzenia. Współcześnie znajdziemy tylko jedno określenie o podobnym pochodzeniu i związane ono jest z nazwą rejonu geograficznego Wysp Brytyjskich zwanego Cumbrią i od dawna zamieszkałego przez Celtów. Słowo Teutoni ma także najprawdopodobniej celtycko-słowiańskie korzenie. Słowo „Tuath“ oznaczało w języku celtyckim naród ewentualnie plemię. Słowo „Tin“ może się wywodzić od określenia metalu cyny albo też od słowiańskiego określenia ostrokołu chroniącego osady Słowian. To właśnie słowo „TIN“ TYN“ lub „CIN“ buduje końcówkę określeń miejscowości w językach słowiańskich i występuje w nich bardzo powszechnie. Poza tym znaczeniem słowo to zanikło i nazwy miast i osad są jego ostatnimi reliktami. Ciekawe że w dziełach antycznych autorów określenie ludów Kimbrów i Teutonów występuje zawsze razem co by wskazywało na to, że dotyczy ono nie dwóch rożnych plemion ale jest rozbudowaną nazwą jakiegoś celtyckiego ludu z Wysp Brytyjskich który nazywano „Kimbrami, ludem za palisadą“. Poza tym użycie słowiańskiego słowa „TYN“ wskazuje na ścisłe powiązania językowe ludów celtyckich ze Słowianami. Jeśli w takim razie nie udało się nam znaleźć powiązań starszych nazw ludów z terenów obecnych Niemiec z Germanami to może istnieją przy młodszych nazwach takie związki. Weźmy dla przykładu takie określenie jak Szwabi. Współcześnie wiążemy je jednoznacznie z Germanami. W starożytności Rzymianie określali Germanów również nazwą Suevów występujących też pod mianem Suebów. Od tego określenia pochodzić ma nazwa współczesnych Szwabów. http://pl.wikipedia.org/wiki/Swebia To co wypisuje na ten temat polska Wikipedia to po prostu skandal. Dla każdego musi to być natychmiast widoczne że kombinacja liter „UE“ wykorzystana była przez starożytnych dla oddania brzmienia słowiańskiej zgłoski „Ł“. Oznacza to, że po podstawieniu jej do określenia „Suevia“ otrzymamy słowo Sławia a mieszkańcy tej krainy musimy w takim razie nazwać Sławami czyli inaczej Słowianami. Również źródła antyczne podają, że wiele najróżniejszych plemion z terenów „Germanii“ identyfikowało się z nazwą „Suevus”. Wskazuje to na to, że ludy te i plemiona miały świadomość wspólnoty językowej i że już w początkach naszej ery, a zapewne i dużo wcześniej, czuły się one przynależne do wspólnoty słowiańskiej. A więc znowu nasze wysiłki znalezienia powiązania Germanów z Niemcami spełzły na niczym. Jeśli więc nie udało się to nam z imieniem własnym Niemców to może uda się to nam z imionami wybitnych osobistości które współcześnie zalicza się do kultury germańskiej. Weźmy dla przykładu najwybitniejszego Niemca wszystkich czasów, prawdziwe uosobienie wszystkich germańskich cnót – Arminiusa. Tego który pokonał Rzymian i pozwolił na zachowanie wolności wszystkim Germanom czasów antycznych. Czy był on rzeczywiście protoplastą Niemców? To że był Germanem, co do tego nie mam żadnych wątpliwości, tylko jak to już udowodniłem, tak nazywali Rzymianie wszystkich barbarzyńców mieszkających na północ od Menu. Spróbujmy wiec zrozumieć jaki jest źródłosłów słowa Arminius. I tutaj odkryjemy że druga cześć słowa, czyli „MINIUS“, odpowiada jednoznacznie rzymskiemu określeniu rzeki Men czyli Moenus. Litery „ARMI” pochodzą zapewne od łacińskiego słowa „ARMIS” co znaczyło „silnie uzbrojony” albo „Chrobry” czyli waleczny. I tak przypadkowo wylądowaliśmy przy znaczeniu imienia plemienia do którego należał Arminius czyli Cherusków które wywodziło się zapewne od określenia „Chrobry” a to jako niewymawialne po łacinie zostało odpowiednio „ucywilizowane” do Cherusci. Tak więc i tu przy imieniu Armenius znowu jesteśmy przy łacinie i ani śladu języka niemieckiego ani niczego co mogło by go nawet przypominać. Za to w rodzinie naszego bohatera bez problemu znajdziemy słowiańskie imiona. Jego ojciec nazywał się Sigimerus i to imię jest jednoznacznie imieniem słowiańskim i brzmiało w oryginale zapewne Sędomir albo podobnie. Jego wuj miał na imięInguiomerus i tu również nie można nie zauważyć podobieństw ze słowiańskimi imionami kończącymi się na „MIR” Tak na marginesie w tekstach źródłowych znajdziemy dziesiątki imion tak zwanych „Germanów” których źródłosłów jest jednoznacznie słowiański ponieważ kończą się one w typowy dla Słowian sposób na „MIR” albo „WIT”. W tym celu wystarczy przejrzeć tylko listę władców plemion „germańskich”, aby przekonać się samemu, jak nasi „historycy” robią nas Słowian w balona propagując wielkogermańską propagandę. Jeśli więc ślad niemiecki nie da się potwierdzić w starożytnej historii to gdzie wytworzył się ten język i w jaki sposób rozprzestrzenił się on po Europie. Moim zdaniem Niemcy czy też ogólnie niemieckojęzyczni Germanie pojawiają się w Europie dopiero z upadkiem Rzymu i wykształcenie się tego języka przypada na okres wczesnego Średniowiecza. Podbój Rzymu przez plemiona Słowiańskie oraz ich emigracja w kierunku Italii i Hiszpanii oraz utrata Galii przez Rzym otworzyły plemionom skandynawskim możliwość opuszczenia ich dotychczasowych siedzib i opanowania terenów u ujścia Renu. To właśnie na teranie Skandynawii doszło do wytworzenia się pierwotnego niemieckiego języka, po tym jak Juliusz Cezar zdobył Galię, w wyniku czego doszło do masowej emigracji celtyckich plemion z terenów obecnej Francji ale również z terenów na południe od Dunaju. W ciągu niewielu lat tereny te opustoszały a ludność ich wywędrowała do Skandynawii gdzie w tym czasie żyli ich pobratymcy Celtowie razem ze Słowianami. Te opuszczające Galię plemiona celtyckie były już w znacznej części zromanizowane i zabrały ze sobą na tę wędrówkę słownictwo łacińskie i greckie. W połączeniu ze słowiańskim językiem oraz przy udziale słownictwa ludów azjatyckich zamieszkujących północną Skandynawię rozpoczął się proces tworzenia języka niemieckiego. Swój sukces zawdzięcza on jednak w pierwszym rzędzie religii chrześcijańskiej. To właśnie władze kościoła katolickiego widziały w języku niemieckim narzędzie do złamania oporu Słowian przed ekspansją obcej im religii i kultury. Eksterminacja Słowian i ich języka była główną bronią chrześcijan w podboju i podporządkowaniu sobie i swoim interesom żywiołu słowiańskiego. Jeszcze większe znaczenie przypadło jednak tym którzy doprowadzili do zafałszowania historii Europy i zatarcia w niej wszystkich śladów Słowian. To właśnie chrześcijanie nie omieszkali użyć wszystkich środków do tego, aby zabić kulturę słowiańską nawet za cenę fizycznej eksterminacji Słowian przy pomocy każdej dostępnej metody. Kiedy to się udało pozostało wmówienie im że nie posiadali nigdy żadnej znaczącej kultury i że w ogóle to wywodzą się od niewolników i tylko im, germańsko-języcznym chrześcijanom, zawdzięczają to że mogą zaliczyć się do (pod)ludzi. Niestety ta wersja historii znajduje poparcie również wśród „słowiańskojęzycznych historyków“. Przez fałszowanie świadectw pisanych i niszczenie dowodów oraz monopol kościoła na kształtowanie świadomości historycznej, Słowianie zostali okradzeni z ich własnej historii. Rozprzestrzenienie się języków germańskich w Europie było jednym z elementów wojny jaką prowadził kościół od samego swojego zarania ze słowiańskim kręgiem kulturowym, wojny która trwa do dziś i której uczestnikami jesteśmy ma wszyscy. Wystarczy tylko spojrzeć na to co się dzieje w polskich szkołach albo na to jak bezczelnie ograbia się nas Polaków z naszego języka wszczepiając do niego coraz więcej obcych mu określeń aby nie mieć wątpliwości że jest to najważniejsza walka jaką toczy nasz naród on początku swojego istnienia. Jest to wojna o zachowanie naszej własnej, polskiej tożsamości. Kimbrowie. Ligeański. Lud Ciem. Matyci. Morgowie. Najisańczycy. Narokańczycy. Naspetryjczycy. Nerusowie. Nesowie. Noarowie. Opejnanie. Cymbrowie (łac. Cimbri) – lud pochodzenia prawdopodobnie germańskiego[potrzebny przypis], wywodzący się z krainy Himmerland na północy Półwyspu Jutlandzkiego. Pochodzenie Cymbrów nie jest jednoznacznie ustalone, ponieważ imiona ich wodzów noszą celtyckie brzmienie: Boiorix, Lugins, Claodicus, Ceasorix. Migracje Cymbrów Pod koniec II w. p.n.e. Cymbrowie podjęli wędrówkę na południe Europy. Prawdopodobnie wówczas zakończyli władzę Celtów na obszarze środkowoniemieckim[1]. W 120 p.n.e. Cymbrowie ruszyli przez ziemie celtyckich Bojów i Skordysków na południe. W następnych latach przeprawili się przez Dunaj i w 113 p.n.e. pokonali pod Noreią dwa próbujące ich zatrzymać rzymskie legiony, dowodzone przez konsula Gnejusza Papiriusza Karbona. W tym samym roku 113 p.n.e. ich najazd odparli Bojowie. Następnie Cymbrowie skierowali się na zachód i wspólnie z Helwetami przekroczyli Ren i weszli do Galii. W 105 p.n.e. razem z Teutonami, Ambronami i Herudami pobili w bitwie pod Arausio (dzisiejsze Orange) dwie rzymskie armie pod wodzą konsulów Gnejusza Maliusza Maksymusa i Serwiliusza Cepiona. Po tej bitwie przed Cymbrami i Teutonami stanęła otworem cała Galia, którą niemiłosiernie złupili. W okolicach Namur Cymbrowie zbudowali warownię Aduatuca, w której zostawili 6 tys. wojowników na straży swoich zdobyczy. Następnie Cymbrowie zainteresowali się Iberią, z której zostali w 103 p.n.e. wyparci przez Celtyberów. W 101 p.n.e. rzymski wódz Gajusz Mariusz rozbił Cymbrów pod Vercellae, gdy ci próbowali wedrzeć się do Italii. Po tej bitwie Cymbrowie zniknęli z kart historii, zostawiając, jako ślad swojej wędrówki, plemię Aduatuków w okolicach Namur. Dziełem Cymbrów jest być może odnaleziony w bagnie Gundestrup tzw. srebrny kocioł z Gundestrup.Teutoni, Teutonowie (łac. Teutones, Teutoni, gr. Τεύτονες) – lud germański lub celtycki zamieszkujący pierwotnie tereny nad Łabą, na południe od Półwyspu Jutlandzkiego i siedzib Cymbrów. Po raz pierwszy wymienieni w źródłach antycznych przez Pyteasza z Massalii. Wraz z Cymbrami i Ambronami pobili wojska rzymskie pod Arausio (Arauzjoną) w Galii w 105 p.n.e. Podczas tej bitwy, dowodzonej ze strony Rzymian przez konsula Gnejusza Maliusza Maksymusa i prokonsula Kwintusa Serwiliusza Cepiona, zginęło ponad 100 000 Rzymian. Była to jedna z największych klęsk wojsk rzymskich w dziejach. Plemiona germańskie nie wykorzystały jednak osłabienia Rzymu i odstąpiły od inwazji na Półwysep Apeniński. Przy następnej próbie inwazji Italii zostali rozbici przez Gajusza Mariusza w bitwie pod Aquae Sextiae (dzisiejsze Aix-en-Provence) latem 102 p.n.e. Współcześnie pod pojęciem „teutoni” – również ironicznie – rozumie się „(typowych) Niemców”. Określenie to może mieć znaczenie żartobliwe lub obraźliwe. Przymiotnik „teutoński” jest używany – również ironicznie – jako „typowo niemiecki”.Bojowie Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania Wikipedia:Weryfikowalność Ten artykuł od 2014-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. Rozprzestrzenienie plemion celtyckich Europie Możliwe drogi migracji Bojów Bojowie – duże celtyckie plemię zasiedlające w okresie lateńskim terytorium dzisiejszych Czech, Bawarii, zachodniej Słowacji i Węgier, później północnej Italii i wschodniej Francji. Ich język nie jest znany. Od nazwy Bojów wywodzi się łacińska nazwa Czech – Boiohaemum (łac. Ziemia Bojów), Bohemia. Spis treści 1 Bojowie w Czechach 2 Bojowie na Śląsku 3 Bojowie w Italii 4 Bojowie w Grecji i Azji Mniejszej 5 Bojowie w Panonii 6 Przypisy Bojowie w Czechach Jedna z grup Bojów osiedliła się w IV w. p.n.e. w środkowych i północno-zachodnich Czechach. Ich kultura różniła się od kultury Celtów z południowych Czech. Dla Celtów typowe było budowanie kurhanów, podczas gdy Bojowie dokonywali pochówków szkieletowych. Najważniejsze osady Bojów (łac. oppida) dały początek późniejszym miastom. Były to przede wszystkim oppidum w Stradonicach (niedaleko Berouna), gdzie bito złote monety, oppidum Závist koło Zbraslavi (na południu Pragi), Staré Hradisko na Moravě (między Boskovicami a Prościejowem), a na Słowacji Bratysława. Swą potęgę zawdzięczali eksploatacji bogactw mineralnych. Ich najpotężniejsze oppidum zlokalizowane było w miejscowości Závist nad Wełtawą. W II i I w. p.n.e. ziemie czeskie stały się celem najazdów plemion germańskich, przez co część Bojów przeniosła się na obszar dzisiejszej południowo-zachodniej Słowacji i Austrii. Na początku naszej ery w Czechach więcej było Germanów niż Celtów. W końcu koło 10 p.n.e. Bojowie zostali podbici przez Markomanów pod wodzą Marboda. Na Słowacji przetrwali nieco dłużej. Bojowie na Śląsku Pod koniec IV w. p.n.e. grupy Bojów napłynęły z obszaru Czech (łac. Boiohaemum), przez Przełęcz Kłodzką, po czym osiedliły się na Dolnym Śląsku, w okolicach dzisiejszego Wrocławia, Oławy i Strzelina[1]. Zespół trzech gór: Ślęży, Raduni i Wieżycy, z centrum na górze Ślęża, stanowił celtycki ośrodek kultu solarnego[2]. Bojowie w Italii W 390 p.n.e. Bojowie wraz z innymi plemionami celtyckimi napadli na północną Italię. Część plemienia w IV-III w. p.n.e. osiadła w Galii Przedalpejskiej, w jej centralnej części, na prawym brzegu Padu. Bojowie wypędzili część mieszkających tam wcześniej Etrusków i Umbrów, a resztę zasymilowali. Najważniejszym miastem Bojów była Felsina, dzisiejsza Bolonia. Ze związków z podbitą ludnością wytworzyła się nowa cywilizacja galijsko-etruska. Galia Przedalpejska została w latach 225 p.n.e.-192 p.n.e. podbita przez Rzymian. Po bitwie pod Telamonem (225 p.n.e.) oraz bitwie pod Mutiną Modeną, Bojowie popadli w zależność od Rzymu. W czasie II wojny punickiej, jak inni Galowie, pomogli Hannibalowi. Klęska Kartaginy oznaczała koniec niepodległości Bojów. Rzymianie zniszczyli wiele miejscowości w okolicy i zdobyli miasto Bolonię (192 p.n.e.). Część Bojów opuściła wtedy Italię. Bojowie w Grecji i Azji Mniejszej Z Galii Bojowie napadli na Grecję. W 279 p.n.e. jakaś grupa Bojów pod wodzą Brennusa wzięła udział w najeździe na Grecję, łupiąc Illirię, Epir, Macedonię, Tesalię. Część wzięła udział w wyprawie do Azji Mniejszej, gdzie w 275 p.n.e. została pobita przez wojska Antiocha I i osiadła w Galacji. Bojowie w Panonii W II w. p.n.e. Bojowie, którzy uciekli z Italii przed Rzymianami, zasiedlili ziemie nad środkowym Dunajem – Panonię. Według innej wersji Bojowie przybyli tam wcześniej, bezpośrednio z ziem czeskich. W roku 113 p.n.e. Bojowie odparli najazd germańskich Cymbrów i Teutonów. Później zaatakowali Noreę – miasto w dzisiejszej Austrii. Około 60 p.n.e. Bojowie panońscy zostali pobici przez Daków. Ich władca Burebista zdobył i zniszczył Bratysławę. Część niedobitków uszła do dzisiejszej Szwajcarii, gdzie połączyła się z plemionami Helwetów i Haedów. Razem wyruszyli do Galii, chcąc osiedlić się w dorzeczu Garonny. Drogę zastąpił im Gajusz Juliusz Cezar na czele sześciu rzymskich legionów. Zaatakował ich podczas przeprawy przez rzekę Arar, a później pobił w bitwie pod Bibracte. Po zwycięstwie osiedlił ich w Swebii. Około 10 p.n.e. Bojowie mieszkający nadal w okolicach Bratysławy i w Panonii zostali podbici przez Markomanów pod wodzą Marboda. Proszę państwa przedewszystkim należy ewidentnie stwierdzić że nie było w czasach Cezara Strabona I Tacyta takiego ludu jak "Germanie" to jest język sztuczny stworzony tak samo jak stworzono język Esperanto i Erillo ten język został stworzony przez instytucję kościoła rzymskokatolickiego w iv wieku naszej ery.Naukowcy właśnie dowiedli, że pierwsi Brytyjczycy, zamieszkujący Anglię 10 000 lat temu, mieli prawie czarną skórę PREHISTORIA 07.02.2018 | Autor: Aleksandra Zaprutko-Janicka Człowiek z Cheddar (fot. domena publiczna) fot.domena publicznaCzłowiek z Cheddar (fot. domena publiczna) Ludzie z lubością wykrzykujący hasła o ratowaniu „białej Europy” właśnie dostali gorzką lekcję. Naukowcy dzięki badaniom kości człowieka sprzed 10 000 lat dowiedli, że jeden z pierwszych Brytyjczyków miał kręcone włosy i prawie czarną skórę. Szkielet odkopany w 1903 roku w jaskini Gough’s Cave w wąwozie Cheddar Gorge nazywany jest człowiekiem z Cheddar. To najstarszy układ kostny znaleziony w Wielkiej Brytanii. Człowiek z Cheddar żył w Wielkiej Brytanii niedługo po tym, gdy pierwsi osadnicy z Europy kontynentalnej dotarli w te okolice korzystając z nieistniejącego dziś połączenia lądowego. Był to w przybliżeniu koniec ostatniego okresu zlodowacenia. Współcześni Brytyjczycy według naukowców są potomkami właśnie tej grupy. Co więcej, jak pisze „Washington Post”, uważa się, że człowiek z Cheddar jest spokrewniony z jedną na dziesięć obecnie żyjących na Wyspach osób. W okolicach Cheddar Gore przebadano 20 ochotników. Wśród nich znaleziono dwie osoby spokrewnione z właścicielem szkieletu. Genów nie oszukasz W ramach projektu naukowego w czaszce słynnego szkieletu wywiercono maleńki, dwumilimetrowy otwór. Dzięki temu udało się pozyskać kompletny materiał do badań genetycznych. Chris Stringer z Muzeum Historii Naturalnej, który pierwszy raz zetknął się z człowiekiem z Cheddar ponad 40 lat temu, w komentarzu dla BBC podkreślił znaczenie tego faktu. Dodał, że do nigdy by nie uwierzył, że pewnego dnia badacze będą mieć pełny genom przodka Brytyjczyków. Zrekonstruowana głowa człowieka z Cheddar (fot. screen ze strony bbc.co.uk) fot.screen ze strony bbc.co.ukZrekonstruowana głowa człowieka z Cheddar (fot. screen ze strony bbc.co.uk) Dzięki genetyce możemy się dowiedzieć wiele o biologii przebadanego mężczyzny. Na przykład tego, że nie był on w stanie trawić mleka. Gen odpowiedzialny za przyswajanie mleka pojawił się u ludzi znacznie później, wraz z rozwojem rolnictwa. Początkowo badacze zakładali, że podobnie jak współcześni rdzenni mieszkańcy Wielkiej Brytanii także właściciel słynnego szkieletu miał jasną skórę i jasne włosy. Po przebadaniu materiału genetycznego przez naukowców z Muzeum Historii Naturalnej w Londynie i University College London okazało się jednak, że jest dokładnie odwrotnie. Chociaż człowiek z Cheddar miał niebieskie oczy, to jego włosy były ciemne i kręcone, a jego skóra prawie czarna. W przeszłości już raz rekonstruowano wygląd człowieka z Cheddar, jednak posłużono się wówczas błędnymi przesłankami. Teraz specjaliści zdecydowali się podjąć jeszcze jedną próbę, tym razem opierając się na ustaleniach genetyków oraz trójwymiarowych skanach jego czaszki. Model można zobaczyć w londyńskim Muzeum Historii Naturalnej