Królowa Niebios- demon czy prawdziwe bóstwo ?

Królowa Niebios- demon czy prawdziwe bóstwo ? Niezależnie czy spojrzymy na wierzenia starożytnych bóstw, wschodnich religii czy współczesnego chrześcijaństwa zobaczymy że przez każdy okres historii panowań różnych religii wszystkie łączy jedna i wspólna więź. Bóstwo zwane ” Królową Niebios” które występuje niemal w każdej religii. gg.jpg Zobaczymy jak sprytnie demon pod różnymi imionami zabiera chwałę jedynej osobie której powinniśmy oddawać chwałę i cześć czyli.. Bogu Ojcu ! Zaczniemy od początkowych wierzeń starożytnych aby skończyć na współczesnej wierze w tego przebrzydłego demona. Aszera w Kananie 330px-Statuette_Goddess_Louvre_AO20127.jpg Astarte albo Asztarte (gr. Αστάρτη, fenic. 𐤏𐤔𐤕𐤓𐤕) – imię fenickiej i kananejskiej bogini miłości, płodności i wojny, tożsamej z babilońsko–asyryjską boginią Isztar i sumeryjską Inanną (Panią Niebios). Grecy utożsamiali Astarte z Afrodytą. Współcześnie, podczas prac archeologicznych, odnajdowane są niewielkie stele, figurki i medaliony przedstawiające zapewne Astarte. Na wizerunkach tych bogini przedstawiana jest zwykle naga, bardzo często z kwiatami lotosu (symbole płodności) w dłoniach. Niekiedy stoi na grzbiecie lwa lub konia. Bardzo często, w sposób typowy dla religii kananejskiej, Astarte odbierała cześć pod postacią betyli. Nieodłącznym elementem kultu Astarte były akty seksualne spełniane pomiędzy wyznawcami odwiedzającymi świątynię a specjalnymi kapłankami zwanymi kedesza. Cześć oddawano również paląc kadzidła, składając w ofierze produkty spożywcze, zwierzęta, a niekiedy także małe dzieci. Astarte, pod imieniem ‘Athtart (‘ṯtrt), pojawia w tekstach z Ugarit, gdzie razem z boginią Anat wspiera Baala w walce z jego wrogami. Astarte czczono także w Egipcie, gdzie jej kult wprowadziliHyksosi. Kult Astarte – nazywanej też Królową Niebios (oraz Baala) – bardzo rozpowszechnił się także wśród Izraelitów, o czym niejednokrotnie wspomina Biblia. Spotykało się to ze sprzeciwem kapłanów i proroków Boga, którzy niekiedy doprowadzali do krwawych starć. Parwati z Indii 800px-Parvati_Ganesha.jpg Parwati (dewanagari पार्वती, tamilski: பார்வதி, ang. Parvati ) – bogini hinduistyczna reprezentująca łagodny aspekt Śakti, mocy boga Śiwy. Początkowo odrębna od innych plemiennych bogiń, w późniejszym hinduizmie stopniowo przejmując niektóre ich atrybuty, często jest z nimi utożsamiana. Z biegiem czasu stała się uogólnioną personifikacją kobiecości, Dewi, zwłaszcza w jej matczynym aspekcie jako Matadźi, czyli Bogini Matka. Często bywa łączona z Saraswati i Lakszmi w trójcę bogiń, nazywaną Tridewi. Bywa nazywana imieniem Arja [1]. Izyda w Egipcie Egypt.IsisHorus.01 Izyda (stgr. Ἶσις Isis, dopełniacz Ἴσιδος Isidos, egip. Iset, Iszet) – w mitologii egipskiej bogini płodności, opiekunka rodzin. W okresie rzymskim uważana za jedno z wcieleń Wielkiej Macierzy. Przypisywanym jej niekiedy zwierzęciem kultowym była krowa Kybele w Azji Mniejszej 270px-CybeleHellenistic Kybele (hetyckie Kubaba, gr. Kybele lub Kybebe, łac. Cybele lub Cybebe) – frygijska bogini płodności, urodzaju, wiosny i miast obronnych, strażniczka zmarłych. W mitologii frygijskiej jej młodym kochankiem był Attis. Czczona od tysiącleci w całej Azji Mniejszej jako Magna Mater; w Rzymie jej kult przetrwał aż do V wieku n.e. W VII i VI w. p.n.e. kult Kybele dotarł do Grecji, gdzie identyfikowano ją z Reą i Demeter. Tam zwano ją także Matką Bogów (Meter Theôn). Czczono ją również na Krecie, gdzie była jej poświęcona góra Ida, a na jej cześć odbywali misteria kureci identyfikowani z korybantami. W V w. p.n.e. kult Kybele dotarł do Aten. Artemida z Grecji 220px-Selçuk_statue_Artemis Artemida (także Artemis; gr. Ἄρτεμις Ártemis, łac. Diana) – w mitologii greckiej bogini łowów, zwierząt, lasów, gór i roślinności; wielka łowczyni. Uważana również za boginię płodności, niosącą pomoc rodzącym kobietom. Podobnie jak Apollo był bogiem słońca i życia, tak Artemidę uznawano za boginię księżyca i śmierci. Wierzono bowiem, że bliźniacze rodzeństwo charakteryzuje podobna konstrukcja duchowa. Cechą charakterystyczną kultu Artemidy było okrucieństwo. W niektórych miejscach składano jej ofiary z ludzi i okaleczonych zwierząt (Erymantos) bądź też palono ich żywcem (Kalidon). W Sparcieco rok bito chłopców tak, aby krew tryskała na jej ołtarz. Była boginią płodności i śmierci zarazem. Czczono ją także w Arkadii. Citlalinicue z wierzeń Azteków 4aa5956a7593f8f5af437bee00fa9933Citlalinicue, znana również pod imieniem Citlalicue, Citlallatonac lub Citlaltonac („Ta w Gwiaździstej Spódnicy” lub „Gwiazda, która rozjaśnia” lub „Jaśniejąca Gwiazda”) – w mitologii azteckiej bogini-matka i patronka ziemi. Citlalinicue wraz ze swoim mężem Citlallatonac byli hipostazami Ometeotla, który identyfikowany był wówczas jako słońce i jako ten, który sprawiał, że świeciły gwiazdy. ( dokładnie tak jak Apollo i Artemidą i resztą ) Para ta stworzyła pierwszą parę na ziemi o imionach Nata i Nena. Citlalicue była również boginią matką, uosabiającą Drogę Mleczną. Aztekowie wierzyli, że to Citlalicue spowodowała, iż ludzie mieli możliwość rozmnażania się. Najczęściej przedstawiano ją w sukni obsypanej gwiazdami. Do niej kierowano modły o szczęśliwy poród i powrót do domu, a także to jej imienia wzywano w chwili ukąszenia przez skorpiona. Isztar z Mezopotamii Queen_of_the_Night_(Babylon) Isztar (sum. Inana[1], asyr. Issar[2]) – w mitologii mezopotamskiej bogini wojny i miłości, z czasem główna i jedyna licząca się bogini panteonu mezopotamskiego; jej kult rozpowszechnił się szeroko na całym obszarze starożytnego Bliskiego Wschodu – w Syrii i Fenicji (Asztarte) oraz Anatolii (Szauszka); w Babilonii czczona głównie w Uruk w świątyni E-ana („Dom nieba”). Sumeryjskie imię bogini – „Inana” („Inanna”) – wywodzi się prawdopodobnie z domniemanego Nin-anna („Pani Nieba”) ( znów to samo !) i występuje również w formie Innin. Znak dla zapisania imienia Inany (węgar z pierścieniem) znany jest już z najstarszych tekstów pisanych. Imię Isztar (wcześniej Esztar) w języku akadyjskim jest spokrewnione z imieniem południowoarabskiego (męskiego) bóstwa Attar oraz z imieniem syryjskiej bogini Astarte (biblijna Asztoret), z którymi to bóstwami była niewątpliwie łączona. Nerthus z wierzeń Germańskich NerthusThorskegga-medium Nerthus – germańska bogini płodności, urodzaju (Matka Ziemia) i zemsty (niektóre źródła podają, że również nocy), znana z Germanii rzymskiego historyka Tacyta. Raz w roku kapłani w uroczystej procesji wokół wyspy będącej jej siedzibą obwozili jej posąg ukwieconym wozem zaprzężonym w parę białych krów; miało to zapewnić urodzaj w nadchodzącym lecie. Po procesji posąg był myty przez niewolników, których zabijano (czyli składanie ofiar z ludzi.. tak jak dla każdej innego wcielenia tego demona ) , co tłumaczono później jako oczyszczenie Nerthus po rytualnych godach. Freja z wierzeń Nordyckich Freya-CF_von_Salza.jpg Freja (także Freyja, Freya, Frøya, staronord. Pani) – bogini nordycka należąca do wanów asgardskich, bliźniacza siostra Frejra. Była bóstwem wegetacji, miłości, płodności i magii. Ponadto patronowała wojnie, 1/2 poległych wojowników podlegała jej władzy. Jej mężem był Od (letnie słońce),( Apollo również był ” bogiem ” słońca ” znów przypadek ? ) córkami Hnoss („skarb”) i Gersimi („klejnot”). Danu danu-the-goddess Danu – bóstwo żeńskie obecne w mitologiach ludow indoaryjskich. Danu może być identyfikowana z indoeuropejską boginią wody Danavas, uznawaną za pramatkę – bóstwo najbardziej pierwotne, wywodzące się z okresu matriarchatu. O powiązaniach Danu z wodą mówią nazwy wielkich europejskich rzek: Donu, Dniestru, Dniepru, a zwłaszcza Dunaju (łac. Danubius), który Celtowie czcili szczególnie. Na jej cześć zatapiali w rzekach i jeziorach kotły ofiarne, możliwe także iż wiele ofiar z ludzi znajdowanych na bagnach w całej Europie było przeznaczone dla niej Hinduizm W hinduizmie, Danu jest pierwotną boginią wody, która była obecna podczas stworzenia. Do jej synów zalicza się Wrytrę. Celtowie W mitologii celtyckiej, Danu była boginią-matką. Bogini żyzności, urodzaju, ale również śmierci i zniszczenia. Jej mężem był Beli. Ich dziećmi byli: Dagda, Dian Cecht, Lir, Lugh, Gwydion, Govannon, Arianrhod, Gilfaethwy i Amaethon. ZDagdą miała dziecko o imieniu Ogma. Była matriarchinią ludu Tuatha Dé Danann. W Chinach – Shing Moo ( Święta Matka i Syn ) W Rzymie – Venus/Fortuna Sumeryjczycy – Nana