STANISŁAW BULZA RODY MEROWIŃSKIE
Król Jerzy III (1738-1820). Fot. za Memoirs of Queen Charlotte by WC Oulton, 1819.
Król Jerzy III (1738-1820). Fot. za Memoirs of Queen Charlotte by WC Oulton, 1819.
W Wielkiej Brytanii od 1714 roku panowała dynastia hanowerska. Przy podziale posiadłości Welfów miasto Hanower w 1169 roku przeszło do księcia Jana i jego potomków, a w 1369 roku do Magnusa brunświckiego. Od 1495 roku należał Hanower do linii Kalenberg-Celle domu Welfów i był do 1636 roku ich siedzibą i nawet po przeniesieniu dworu do Anglii w 1714 roku pozostał stolicą kraju. Hanower jako prowincja stanowiła część księstwa Brunświku, wyodrębnił się w 1569 roku pod dynastią welficką. W 1692 roku Hanower został elektorstwem Rzeszy niemieckiej. Znaczenie europejskie zyskał z chwilą, gdy książę Jerzy Ludwik hanowerski w 1714 roku wstąpił na tron angielski. Jerzy III (1738-1820), panował w latach 1760-1820, był pierwszym królem z dynastii hanowerskiej, który urodził się w Wielkiej Brytanii, ale na dworze nie mówiono po angielsku, lecz po niemiecku. Ostatnim władcą z tej dynastii była królowa Wiktoria (1837-1901).
Kolejna dynastia to Sachsen-Koburg-Gotha. Nazwa dynastii pochodzi od nazwiska małżonka królowej Wiktorii, księcia Alberta, pochodzenia niemieckiego, wywodzącego się z niemiecko-żydowskiej dynastii Sachsen-Koburg-Gotha. Faktycznie od 1714 roku, to Niemcy rządzili Imperium Brytyjskim.
Charles Sims, 1924 - portret króla Jerzego V. Fot. za National Galeries of Scotland.
Charles Sims, 1924 – portret króla Jerzego V. Fot. za National Galeries of Scotland.
Król Jerzy V (1865-1936), panował w latach 1910-1936, podczas pierwszej wojny światowej, w reakcji na nastroje antyniemieckie, zmienił nazwę dynastii z Sachsen-Coburg-Gotha na Windsor. Oszustwo to pozwoliło nienawidzącym Niemców brytyjskim poddanym uważać monarchów za Brytyjczyków.
W Stanach Zjednoczonych wiadomość o nowym nazwisku królewskiej rodziny umieścił na dziewiątej stronie „The New York Times”. W artykule zauważono, że „porzucenie nazwiska i przyjęcie nowego” zostało zaaprobowane przez najliczniejszą w historii Prywatną Radę, i zasugerowano, że nazwa Windsor, nawiązująca do anglo-saksońskiej fortecy, gdzie legendarny król Artur zasiadał z rycerzami Okrągłego Stołu, została być może wybrana ze względu na wiążące się z nią „poczucie ciągłości, świadomość historii”. Amerykańska gazeta pochwaliła króla Anglii za wybranie „czcigodnego miana dla swej dynastii”. W Niemczech z mniejszym szacunkiem zareagowano na te zmiany. Kajzer wyśmiewał się ze swego zmiennego kuzyna i powiedział, że nie może się doczekać udziału w przedstawieniu znanej sztuki „Wesołe kumoszki z Sachsen-Coburg-Gotha”. Docenił jednak polityczna konieczność. Powiedział, że „monarchia jest jak dziewictwo – gdy się je raz straci, nie można go odzyskać (Kitty Kelley, „Dynastia Windsorów”, przeł. Barbara Sławomirska i Rafał Śmietana, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1998).
Twórcą domu gotajskiego był książę sasko-gotajski Ernest Pobożny (1818-1893). W czasie wojny trzydziestoletniej walczył pod Gustawem Adolfem i Bernardem Weimarskim. Ernest II (1818-1893), ks. sasko-koburski i gotajski, objął panowanie w 1844 roku, połączył wspólną konstytucją Koburg z Gothą. W 1849 roku walczył przeciw Danii. Był orędownikiem zjednoczenia Niemiec. Początkowo pokładał nadzieje w Prusach, potem działał na rzecz Austrii (zjazd książąt w 1863 roku we Frankfurcie), w 1866 roku stanął znowu po stronie Prus. Stolicą księstwa Sachsen-Koburg-Gotha od 1918 roku była Gothia. Linia sasko-koburska założona została przez Ferdynanda Jerzego Augusta Z tej linii pochodził Ferdynand I, król bułgarski, ur. 1861 roku, syn ks. Ferdynanda Jerzego Augusta. Został powołany na tron bułgarski w 1887 roku. W 1908 roku ogłosił się pierwszym niezawisłym królem Bułgarii i Rumelii wschodniej. W pierwszej wojnie światowej wystąpił po stronie państw centralnych. W 1918 roku abdykował na rzecz syna. Zmarł w Koburgu. Ferdynand II August Koburski (1816-1885), w 1836 roku poślubił Marię II da Gloria, królową portugalską. Po urodzeniu się infanta Don Pedra w 1837 roku, otrzymał tytuł królewski. Po śmierci królowej w 1853 roku został regentem. W 1869 roku poślubił śpiewaczkę Elizę Hensler. W 1869 roku odrzucił ofiarowana mu hiszpańska koronę królewską.
Christian I, król Danii. Fot. pinterest.com
Christian I, król Danii, założyciel dynastii Holstein. Fot. pinterest.com
Założycielem dynastii Holstein był król Danii, Chrystian I (1426-1481), który był synem hrabiego Dietricha von Oldenburg-Delmenhorst i Jadwigi von Holstein. W 1450 roku poślubił wdowę po królu Krzysztofie Bawarskim i objął po nim rządy w Danii w 1448 roku, w 1450 w Norwegii i przejściowo w Szwecji od 1457 do 1471 roku. W 1460 roku był twórcą unii personalnej pomiędzy Szlezwikiem, Holsztynem a Danią. Jego wnuk Chrystian II (1481-1559) w 1513 roku wstąpił na tron duński i norweski, w 1520 roku także szwedzki. 8 listopada 1520 roku wymordował szlachtę szwedzką (”krwawa kąpiel sztokholmska”). Stało się to przyczyną wybuchu powstania przeciw niemu, detronizacji i w 1523 roku opuszczenia przez niego kraju.
Księstwo Holstein (Holsztyn) w 1474 roku stworzył cesarz Fryderyk III. Do 1806 roku należało ono do Rzeszy, choć dzierżyli je członkowie królewskiego domu duńskiego, który rozpadł się z biegiem czasu na kilka linii, a między innymi linię Holstein-Gottorp, z której wyszła dynastia carów rosyjskich (między innymi Piotr III, Katarzyna II Wielka, ostatni car Mikołaj II), książąt oldenburskich i królów szwedzkich (zdetronizowanych w 1809 roku). Od 1773 roku zjednoczyli cały Holstein w swych rękach królowie duńscy. Król Grecji Jerzy I (1845-1913) był synem króla duńskiego Christiana IX. Król Grecji Jerzy II ur.1899 pochodził z rodziny Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glucksburg, był synem zdetronizowanego w 1924 roku króla greckiego Konstantyna I (1868-1922). Jerzy II poślubił w 1921 roku księżniczkę rumuńską Elżbietę. W październiku 1935 roku powrócił do Grecji, powołany na tron plebiscytem ludowym. Od Sonderburg, miasta okręgowego w północnym Szlezwiku w Danii na wyspie Alsen, po 1582 roku wzięła nazwę jedna gałąź domu szlezwicko-holsztyńskiego.
Książę Aleksander z Hesji (1823-1888), syn wielkiego księcia Ludwika z Hessen Darmstadt, zawarł morganatyczne małżeństwo z Polką Julią Hauke (1825-1895), której wraz z potomstwem nadano w 1858 roku tytuł książęcy Battenberg. Julia Hauke była córką Maurycego Hauke i Zofii Lafontaine. Najstarszy syn Julii, Ludwik Aleksander (1858-1921), poddany angielski, doszedł do godności lorda admiralicji. W czasie pierwszej wojny światowej został zmuszony przez króla Jerzego V do zmiany nazwiska na Mountbatten, które jest tłumaczeniem niemieckiego Battenberg. Kiedy groźba wojny wisiała w powietrzu, Battenberg, pełniący funkcję pierwszego lorda admiralicji, szybko i skutecznie zmobilizował flotę, tak że gdy wojna się rozpoczęła, Anglia była przygotowana. Mimo tego Battenberg, naturalizowany brytyjski poddany, stał się celem niewybrednych ataków, ponieważ nosił niemieckie nazwisko, urodził się w Niemczech, mówił z niemieckim akcentem, zatrudniał niemiecka służbę i posiadał w Niemczech włości. Mimo niekwestionowanej lojalności wobec Korony zmuszono go do dymisji i do rezygnacji z książęcego tytułu. Ostatnim największym upokorzeniem było to, że jego kuzyn, król Jerzy V, nakazał mu zmienić nazwisko. Ludwik przyjął tytuł markiza Milford Haven, ponieważ chciał, by jego dzieci były szlachcicami. Drugi syn Julii Hauke Aleksander Battenberg rządził w Bułgarii. Trzeci syn Henryk Battenberg służył w wojsku angielskim i ożenił się w 1885 roku z Beatryczą, najmłodszą córką angielskiej królowej Wiktorii. Jego córka Eugenia była żoną króla Hiszpanii, Alfonsa XIII. Najmłodszy brat Henryka, Franciszek Józef ożenił się z księżniczką czarnogórską Anną.
Następnie król Jerzy V zajął się oczyszczaniem reszty swojej rodziny z korzeni niemieckich. Jego szwagier, książę Teck, został markizem Cambridge, a książę Aleksander tego samego nazwiska został hrabią Athlone. Jedno posunięcie królewskiego pióra wymazało z rodowodów wszelki ślady Mecklenburg-Strelitów, książąt Hesjii i Wettinów. Należący do królewskiej rodziny germańscy książęta i arcyksiążęta stali się angielskimi markizami. Żona Jerzego V, Maria Teck, również była Niemką. Cesarz niemiecki Wilhelm II był kuzynem angielskiego króla. W czasie pierwszej wojny światowej inny niemiecki kuzyn króla Jerzego V, Albert książę Schlezwig-Holstein, w obozie pod Berlinem nadzorował brytyjskich jeńców wojennych. Car Rosji, Mikołaj II, również był kuzynem Jerzego V. 20 stycznia 1936 roku umarł król Jerzy V. Ironią losu było to, że na jego pogrzeb przyjechał kuzyn z Niemiec książę Sachsen-Koburg-Gotha w hitlerowskim mundurze(Kitty Kelley, „Dynastia Windsorów”, przeł. Barbara Sławomirska i Rafał Śmietana, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1998).
Edward z żoną odwiedzają Berlin - gettyimages
W 1937 roku książę Edward i jego żona księżna Windsoru byli z wizytą u Hitlera. Fot. gettyimage
W 1937 roku książę Edward i jego żona księżna Windsoru byli z wizytą u Hitlera. W lipcu 1940 roku, rozważając podbój Wielkiej Brytanii, Hitler zamierzał uprowadzić Windsorów i przetrzymywać ich w Berlinie, skąd książę miał wystosować apel do brytyjskiego narodu, by obalił rząd i zawarł pokój z Niemcami. Po podpisaniu traktatu księcia i księżną osadzono by na tronie jako marionetkowych władców. Chociaż plan ten nigdy nie został zrealizowany, możliwość współdziałania Windsorów z Trzecią Rzeszą kładzie się długim cieniem na królewskiej rodzinie. W kwietniu 1941 roku książę ponoć powiedział: „Ameryka zrobi bardzo niemądrze, jeśli przystąpi do wojny, gdyż Europa i tak jest skończona”. Księżna się z tym zgadzała. „Gdyby Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny, przeszłyby do historii jako największy głupek w dziejach”. Po czym książę powiedział redaktorowi z amerykańskiego czasopisma „Liberty”: „(…) byłoby to tragiczne dla świata, gdyby Hitler został pokonany” (Kitty Kelley, „Dynastia Windsorów”, przeł. Barbara Sławomirska i Rafał Śmietana, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1998).
Ślub Elżbiety i Filipa w Opactwie Westminsterskim. Fot. za theqeen.blog.onet.pl
Ślub Elżbiety i Filipa w Opactwie Westminsterskim. Fot. za theqeen.blog.onet.pl
20 listopada 1947 roku księżniczka Elżbieta poślubiła Filipa. Byli oni kuzynami w drugiej linii poprzez króla duńskiego Krystiana IX, kuzynami w trzeciej linii poprzez królowa Wiktorię i kuzynami w czwartej linii przez króla Jerzego III. Filip urodził się w Grecji z niemiecko-duńskiego ojca z rodziny Schlezwig-Holstein-Sonderburg-Glucksburg i matki Battenberg/Mountbatten. Ojciec Filipa, książę Andrzej, był siódmym dzieckiem króla greckiego, Jerzego I. Matka, księżna Alicja, była córką księcia Ludwika Battenberga, pierwszego lorda angielskiej admiralicji. Ojciec Filipa był zawodowym żołnierzem w armii greckiej. Kiedy w 1922 roku Turcja napadła na Grecję, Andrzeja oskarżono o zdradę za niewykonanie rozkazów i porzucenie swego stanowiska w obliczu zagrożenia. Stanął przed sądem, został skazany i uwięziony. Kiedy groziło mu rozstrzelanie, żona zaapelowała do potężnych brytyjskich krewnych, by ratowali życie jej męża. Król Jerzy V wysłał do Grecji okręt, by przy użyciu siły wywieźć Andrzeja i jego rodzinę. Książę w towarzystwie głuchej żony, czterech córek i Filipa wsiadł na pokład HMS „Calypso”. Cztery starsze siostry Filipa, wykształcone w Niemczech, poślubiły niemieckich arystokratów. Jednym z nich był pułkownik SS z osobistego sztabu Himmlera, a pozostali byli książętami, którzy w czasie drugiej wojny światowej popierali nazistów. Jedna z sióstr, Sophie, nadała swojemu najstarszemu synowi imiona Karl Adolf na cześć Adolfa Hitlera. Przez małżeństwo króla greckiego, Jerzego I z wielką księżną Olgą, wnuczką cara Mikołaja I, rodzina księcia Filipa składała się z szesnastu królów z dynastii Oldenburg, siedmiu rosyjskich carów, sześciu królów Szwecji i trzech królów z rodu Schlezwig-Holstein-Sonderburg- Glucksburg-Beck.
6 lutego 1952 roku zmarł król Anglii, Jerzy IV. Wraz z jego śmiercią pojawił się problem trwania dynastii Windsor. Dzień po pogrzebie króla Mountbattenowie gościli swoich niemieckich krewnych w Broadlands, gdzie wuj Filipa, Dick Mountbatten, przechwalał się, że dynastia Windsorów już nie panuje. Z kieliszkiem szampana w dłoni zaproponował toast za nową dynastią Mountbattenów. Wówczas królowa Maria wezwała Churchilla i przypomniała mu, że jej mąż, król Jerzy V, wydał w 1917 roku dekret, iż Windsor ma na zawsze pozostać nazwiskiem rodziny królewskiej. Filip stanowczo obstawał przy nazwie Mountbatten, ale Elżbieta została przy dekrecie Jerzego V. Po awanturze ze zmianą nazwy dynastii Królowa Elżbieta II, czwarta władczyni z tej linii, 9 kwietnia 1952 roku oświadczyła, że w przeciwieństwie do wszystkich innych kobiet w królestwie, nie będzie nosić nazwiska męża. Koronacja Elżbiety II odbyła się 2 czerwca 1953 roku. Filip, pozostał mężem królowej, księciem Edynburga. Pozycja Filipa była bardzo niezręczna. Kiedy mężczyzna wstępuje na tron i zostaje królem, jego żona automatycznie staje się przy nim królową małżonką i zostaje koronowana razem z nim. Nie dzieje się tak, gdy kobieta przejmuje panowanie i zostaje królową (Kitty Kelley, „Dynastia Windsorów”, przeł. Barbara Sławomirska i Rafał Śmietana, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1998).
Członkowie Towarzystwa British-Izraelites uważają, że Anglicy są potomkami zagubionych ostatnich dziesięciu plemion Izraela. Wyprowadzili słowo „Saxons”, Sasi, od Isaac’s Sons, czyli od synów Izaaka. Są oni przekonani, że mieszkańcy Europy Zachodniej, a zwłaszcza Wielkiej Brytanii, są w prostej linii potomkami dziesięciu zaginionych plemion Izraela. Genealogie brytyjskiej rodziny królewskiej wywodzą bezpośrednio z linii króla Dawida. Kluczowym elementem brytyjskiego Izraelizmu jest przekonanie, że pokolenie Dana wyemigrowało do Europy przed innymi plemionami Izraela, ponieważ byli żeglarzami (Sdz 5, 17). Twierdzą oni, że potomkowie Dana przybyli do Europy na początku VIII wieku przed ur. Chrystusa. Angielscy Izraelici uważają, że pierwsza Izraelska kolonia powstała w Grecji.
Księżna Diana Spencer była ostatnią w linii matriarchalnej rodziny królewskiej domu Stuart. Ród ten jest odgałęzieniem anglo-normańskiego rodu Fitz-Alanów. Walter Stuart ożenił się około 1315 roku z córką Roberta I, króla szkockiego, a gdy syn Roberta I, Dawid II umarł w 1371 roku, nie pozostawiwszy męskich potomków, korona szkocka przypadła synowi Waltera Stuarta, który objął władzę, jako Robert II i stał się założycielem dynastii Stuart. Po śmierci królowej Anglii, Elżbiety I, dynastia ta objęła tron angielski, a pierwszym władcą był od 1603 roku Jakub VI, który w Anglii przyjął imię Jakub I. Był synem Marii Stuart. W jego żyłach płynęła krew Gwizjuszów i Lotaryńczyków. Sprowadził on do Anglii wolnomularstwo, gdyż sam był masonem. Korzeniami sięgało ono rodów i cechów rzemieślniczych związanych wiernopoddańczą przysięgą z dynastią Stuartów
fot. za goodreads.com
fot. za goodreads.com
Diana urodziła się 1 lipca 1961 roku w Park House, domu graniczącym z terenami należącymi do królewskiej posiadłości Sandringham House w hrabstwie Norfolk w Wielkiej Brytanii. Jej ojcem był Edward John Spencer (1924-1992), ówczesny wicehrabia Althorp, jedyny syn Alberta Spencera, 7 hrabiego Spencera i Cyntii Spencer, córki Jamesa Hamiltona, 3 Księcia Abercorn. Jej matką była Frances (1936–2004), ówczesna hrabina Althorp, córka 4. barona Fermoy i Ruth, baronowej Fermoy.
29 lipca 1981 roku w Katedrze Św. Pawła w Londynie Lady Diana Spencer poślubiła następcę tronu brytyjskiego, Karola, księcia Walii. W uroczystości ogłoszonej „świętem narodowym” (ang. A bank holiday) uczestniczyło 3500 osób, 600 tysięcy ludzi pojawiło się na ulicach Londynu, a kolejne 750 mln
https://pl.wikipedia.org/wiki/Diana_%28ksi%C4%99%C5%BCna_Walii%29 – cite_note-16
ludzi obejrzało ceremonię w telewizji.
Rodzina-Windsor
Zainteresowanie mediów towarzyszyło księżnej zarówno w trakcie małżeństwa, jak i po rozwodzie, doprowadzając pośrednio do wypadku samochodowego w 1997, w którym na miejscu zginęli kierowca Henri Paul i towarzysz księżnej Dodi Al.-Fayed, a ona sama zmarła w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku.
21 czerwca 1982 r. Diana urodziła chłopca, który na chrzcie otrzymał cztery imiona: Wilhelm Artur Filip Ludwik, na cześć Wilhelma Zdobywcy, legendarnego króla Artura, Filipa księcia Edynburga, i zamordowanego w zamachu Ludwika Mountbattena. 15 września 1984 roku Diana urodziła drugiego syna, któremu nadano imiona Henryk Karol Albert Dawid. Bracia po matce pochodzą z Merowingów
Komentarze
Prześlij komentarz